พุทธวิธีปฏิบัติธรรม

พุทธวิธีปฏิบัติธรรม
ข้อปฏิบัติเพื่อเพิกถอน
ความสำคัญในสิ่งทั้งปวง
สัปปายสูตรที่ ๑
พระไตรปิฎก ฉบับหลวง
เล่มที่ ๑๘ ข้อที่ ๓๔

ข้อแนะนำในการปฏิบัติ
ก่อนจะฟัง
พึงเข้าสมาธิสักครู่หนึ่ง
เมื่อได้สมาธิดีแล้ว
ฟังพุทโธวาท และน้อมธรรมมาสู่ใจ
น้อมใจปฏิบัติตามพุทโธวาทตรง ๆ
ให้เข้าใจแจ้ง และได้สภาวะจิตดีจริง
เมื่อได้สภาวะดีใด ให้รักษาสภาวะนั้นออกมาสู่ชีวิตจริง

ความยาววีดีโอ: 15:55 นาที
เวลาปฏิบัติ: 25 นาที

----------

พระผู้มีพระภาคตรัสว่า

ดูกรภิกษุทั้งหลาย เราจักแสดงข้อปฏิบัติอันเป็นที่สบายแก่การเพิกถอนซึ่งความสำคัญสิ่งทั้งปวงด้วยตัณหา มานะ และทิฐิแก่เธอทั้งหลาย เธอทั้งหลายจงฟัง จงใส่ใจให้ดี

ก็ข้อปฏิบัติอันเป็นที่สบายแก่การเพิกถอนซึ่งความสำคัญในสิ่งทั้งปวงด้วยตัณหา มานะ และทิฐิ เป็นไฉน

ภิกษุในศาสนานี้
ย่อมไม่สำคัญซึ่งจักษุ... หู... จมูก... ลิ้น... กาย... ใจ

ย่อมไม่สำคัญในจักษุ... หู... จมูก... ลิ้น... กาย... ใจ

ย่อมไม่สำคัญแต่จักษุ ... หู... จมูก... ลิ้น... กาย... ใจ

ย่อมไม่สำคัญว่าจักษุ... หู... จมูก... ลิ้น... กาย... ใจ ของเรา

ย่อมไม่สำคัญรูป... เสียง... กลิ่น... รส... โผฏฐัพพะ... ธรรมารมณ์

ย่อมไม่สำคัญในรูป... เสียง... กลิ่น... รส... โผฏฐัพพะ... ธรรมารมณ์

ย่อมไม่สำคัญแต่รูป... เสียง... กลิ่น... รส... โผฏฐัพพะ... ธรรมารมณ์

ย่อมไม่สำคัญว่ารูป... เสียง... กลิ่น... รส... โผฏฐัพพะ... ธรรมารมณ์ เป็นของเรา

ย่อมไม่สำคัญซึ่งจักษุวิญญาณ... โสตวิญญาณ... ฆานวิญญาณ... ชิวหาวิญญาณ... กายวิญญาณ... มโนวิญญาณ...

ย่อมไม่สำคัญในจักษุวิญญาณ... โสตวิญญาณ... ฆานวิญญาณ... ชิวหาวิญญาณ... กายวิญญาณ... มโนวิญญาณ...

ย่อมไม่สำคัญแต่จักษุวิญญาณ... โสตวิญญาณ... ฆานวิญญาณ... ชิวหาวิญญาณ... กายวิญญาณ... มโนวิญญาณ...

ย่อมไม่สำคัญว่าจักษุวิญญาณ... โสตวิญญาณ... ฆานวิญญาณ... ชิวหาวิญญาณ... กายวิญญาณ... มโนวิญญาณ... เป็นของเรา

ย่อมไม่สำคัญซึ่งจักษุสัมผัส... โสตสัมผัส... ฆานสัมผัส... ชิวหาสัมผัส... กายสัมผัส... มโนสัมผัส...

ย่อมไม่สำคัญในจักษุสัมผัส... โสตสัมผัส... ฆานสัมผัส... ชิวหาสัมผัส... กายสัมผัส... มโนสัมผัส...

ย่อมไม่สำคัญแต่จักษุสัมผัส... โสตสัมผัส... ฆานสัมผัส... ชิวหาสัมผัส... กายสัมผัส... มโนสัมผัส...

ย่อมไม่สำคัญว่าจักษุสัมผัส... โสตสัมผัส... ฆานสัมผัส... ชิวหาสัมผัส... กายสัมผัส... มโนสัมผัส... เป็นของเรา

ย่อมไม่สำคัญซึ่งสุขเวทนา ทุกขเวทนา หรืออทุกขมสุขเวทนา ที่เกิดขึ้นเพราะจักษุสัมผัส... โสตสัมผัส... ฆานสัมผัส... ชิวหาสัมผัส... กายสัมผัส... มโนสัมผัส... เป็นปัจจัย

ย่อมไม่สำคัญในเวทนานั้น...

ย่อมไม่สำคัญแต่เวทนานั้น...

ย่อมไม่สำคัญว่า เวทนานั้นเป็นของเรา

เพราะสิ่งใดที่ตนสำคัญไว้ เป็นที่ให้สำคัญ เป็นแดนให้สำคัญ เป็นเหตุให้สำคัญว่า เป็นของเรา สิ่งนั้นล้วนเป็นอื่นออกไปจากที่สำคัญนั้น คือ สัตว์ในภพก็มีความเปลี่ยนแปลงไปเป็นอย่างอื่น สัตว์โลกย่อมเพลิดเพลินเฉพาะภพเท่านั้น

บุคคลนั้นย่อมไม่สำคัญซึ่งขันธ์ ธาตุ และอายตนะ

ย่อมไม่สำคัญในขันธ์ ธาตุ และอายตนะ

ย่อมไม่สำคัญแต่ขันธ์ ธาตุ และอายตนะ ...

ย่อมไม่สำคัญว่าขันธ์ ธาตุ และอายตนะเป็นของเรา

บุคคลผู้ไม่สำคัญอยู่อย่างนี้
ย่อมไม่ถือมั่นอะไร ๆ ในโลก
เมื่อไม่ถือมั่น ย่อมไม่สะดุ้งกลัว
เมื่อไม่สะดุ้งกลัว ย่อมปรินิพพานได้เฉพาะตนทีเดียว

รู้ชัดว่า ชาติสิ้นแล้ว พรหมจรรย์อยู่จบแล้ว กิจที่ควรทำ ทำเสร็จแล้ว กิจอื่นเพื่อความเป็นอย่างนี้มิได้มี ดังนี้

อันนี้แล คือ ข้อปฏิบัติอันเป็นที่สบายแก่การเพิกถอนซึ่งความสำคัญสิ่งทั้งปวงด้วยตัณหา มานะและทิฐิ