พุทธวิธีปฏิบัติธรรม

ที่ที่ควรแก่การอาศัยอยู่
วนปัตตถสูตร
พระไตรปิฎก ฉบับหลวง
เล่มที่ ๑๒ ข้อที่ ๒๓๔-๒๔๒

ข้อแนะนำในการปฏิบัติ
ก่อนจะฟัง
พึงเข้าสมาธิสักครู่หนึ่ง
เมื่อได้สมาธิดีแล้ว
ฟังพุทโธวาท และน้อมธรรมมาสู่ใจ
น้อมใจปฏิบัติตามพุทโธวาทตรง ๆ
ให้เข้าใจแจ้ง และได้สภาวะจิตดีจริง
เมื่อได้สภาวะดีใด ให้รักษาสภาวะนั้นออกมาสู่ชีวิตจริง

ความยาววีดิทัศน์ 27:13 นาที
เวลาปฏิบัติ 35 นาที

-------

พระผู้มีพระภาคตรัสว่า

ภิกษุเข้าไปอาศัยป่าชัฏ บ้าน หรือบุคคลใดบุคคลหนึ่งอยู่ เมื่อเข้าไปอาศัยสถานที่นั้น บุคคลนั้น สติที่ยังไม่ปรากฏก็ไม่ปรากฏ จิตที่ยังไม่ตั้งมั่นก็ไม่ตั้งมั่น อาสวะที่ยังไม่สิ้นไปก็ไม่ถึงความสิ้นไป และภิกษุนั้นไม่ได้บรรลุธรรมที่ยังไม่บรรลุ

ส่วนปัจจัยเครื่องอุดหนุนชีวิต คือ จีวร บิณฑบาต เสนาสนะ และคิลานปัจจัยเภสัชบริขารที่จำต้องนำมาบริโภค เกิดขึ้นได้โดยยาก 

ภิกษุควรหลีกไปเสียจากสถานที่นั้น จากบุคคลนั้น ในเวลากลางคืนหรือกลางวันก็ตาม ไม่ควรอยู่ ไม่ต้องบอกกล่าว ไม่ควรพัวพันกับบุคคลนั้นเลย

ภิกษุเข้าไปอาศัยป่าชัฏ บ้าน หรือบุคคลใดบุคคลหนึ่งอยู่ เมื่อเข้าไปอาศัยสถานที่นั้น บุคคลนั้น สติที่ยังไม่ปรากฏก็ไม่ปรากฏ จิตที่ยังไม่ตั้งมั่นก็ไม่ตั้งมั่น อาสวะที่ยังไม่สิ้นไปก็ไม่ถึงความสิ้นไป และภิกษุนั้นไม่ได้บรรลุธรรมที่ยังไม่บรรลุ

ส่วนปัจจัยเครื่องอุดหนุนชีวิตที่จำเป็นต้องนำมาบริโภคเกิดขึ้นโดยไม่ยาก ภิกษุพึงพิจารณาว่า เราไม่ได้ออกจากเรือนบวชเป็นบรรพชิตเพราะเหตุแห่งจีวร เพราะเหตุแห่งบิณฑบาต เพราะเหตุแห่งเสนาสนะ เพราะเหตุแห่งคิลานปัจจัยเภสัชบริขาร 

ภิกษุควรหลีกไปเสียจากสถานที่นั้น จากบุคคลนั้น ไม่ควรอยู่ ไม่ต้องบอกกล่าว ไม่ควรพัวพันกับบุคคลนั้นเลย

ภิกษุเข้าไปอาศัยป่าชัฏ บ้าน หรือบุคคลใดบุคคลหนึ่งอยู่ เมื่อเข้าไปอาศัยสถานที่นั้น บุคคลนั้น จิตที่ยังไม่ตั้งมั่นก็ตั้งมั่น อาสวะที่ยังไม่สิ้นไปก็ถึงความสิ้นไป และภิกษุได้บรรลุธรรมที่ยังไม่บรรลุด้วย

ส่วนปัจจัยเครื่องอุดหนุนชีวิต ฯลฯ ที่จำต้องนำมาบริโภคนั้นเกิดขึ้นได้โดยยาก แต่ว่าภิกษุไม่ได้ออกจากเรือนบวชเป็นบรรพชิตเพราะเหตุแห่งจีวร เพราะเหตุแห่งบิณฑบาต เพราะเหตุแห่งเสนาสนะ เพราะเหตุแห่งคิลานปัจจัยเภสัชบริขาร 

ภิกษุควรอยู่ในสถานที่นั้น ควรพัวพันกับบุคคลนั้น ไม่ควรหลีกไปเสีย

ภิกษุเข้าไปอาศัยป่าชัฏ บ้าน หรือบุคคลใดบุคคลหนึ่งอยู่ เมื่อเข้าไปอาศัยสถานที่นั้น บุคคลนั้น สติที่ยังไม่ปรากฏก็ปรากฏ จิตที่ยังไม่ตั้งมั่นก็ตั้งมั่น อาสวะที่ยังไม่สิ้นไปก็ถึงความสิ้นไป และภิกษุได้บรรลุธรรมที่ยังไม่บรรลุด้วย

ส่วนปัจจัยเครื่องอุดหนุนชีวิต เกิดขึ้นโดยไม่ยาก ภิกษุนั้นควรอยู่ในสถานที่นั้น ควรพัวพันกับบุคคลนั้น จนตลอดชีวิต ไม่ควรหลีกไปเสีย แม้จะถูกขับไล่ก็ตาม

เมื่อพระผู้มีพระภาคได้ตรัสพระพุทธพจน์นี้แล้ว ภิกษุมีใจชื่นชม ยินดีพระภาษิตของพระผู้มีพระภาค