ธรรมประจำวัน

รูปที่จะพึงรู้แจ้งด้วยจักษุอันน่าปรารถนา 
น่าใคร่น่าพอใจ ชวนให้รัก ชักให้ใคร่ ชวนให้กำหนัด มีอยู่ 
ถ้าภิกษุยินดี กล่าวสรรเสริญ หมกหมุ่นรูปนั้นอยู่ 
เมื่อเธอยินดี กล่าวสรรเสริญ หมกหมุ่นรูปนั้นอยู่
ย่อมเกิดความเพลิดเพลิน 
เมื่อมีความเพลิดเพลิน ก็มีความกำหนัดกล้า 
เมื่อมีความกำหนัดกล้า ก็มีความเกี่ยวข้อง 
ภิกษุผู้ประกอบด้วยความเพลิดเพลินและความเกี่ยวข้อง 
เราเรียกว่าผู้มีปรกติอยู่ด้วยเพื่อน ๒ 
ภิกษุผู้มีปรกติอยู่ด้วยอาการอย่างนี้ 
ถึงจะเสพเสนาสนะอันสงัด คือ ป่าหญ้าและป่าไม้
เงียบเสียง ไม่อื้ออึง ปราศจากลมแต่ชนเดินเข้าออก 
ควรเป็นที่ประกอบกิจของมนุษย์ผู้ต้องการสงัด
สมควรเป็นที่หลีกเร้นอยู่ก็จริง 
ถึงอย่างนั้น ก็ยังเรียกว่ามีปรกติอยู่ด้วยเพื่อน ๒ 
เพราะผู้นั้นยังมีตัณหาเป็นเพื่อน 
สอง เขายังละตัณหานั้นไม่ได้ 
ฉะนั้นจึงเรียกว่า มีปรกติอยู่ด้วยเพื่อน ๒

พระผู้มีพระภาคให้โอวาทท่านพระมิคชาละ