พระผู้มีพระภาคทรงแสดงธรรมแก่ภิกษุทั้งหลาย
ภิกษุผู้ประกอบด้วยธรรม ๕ ประการ
ย่อมชื่อว่าปฏิบัติเพื่อประโยชน์ตน และชื่อว่าปฏิบัติเพื่อประโยชน์ผู้อื่น
ภิกษุในธรรมวินัยนี้
เป็นผู้ถึงพร้อมด้วยศีลด้วยตนเอง
และชักชวนผู้อื่นในการถึงพร้อมด้วยศีล
เป็นผู้ถึงพร้อมด้วยสมาธิด้วยตนเอง
และชักชวนผู้อื่นในการถึงพร้อมด้วยสมาธิ
เป็นผู้ถึงพร้อมด้วยปัญญาด้วยตนเอง
และชักชวนผู้อื่นในการถึงพร้อมด้วยปัญญา
เป็นผู้ถึงพร้อมด้วยวิมุตติด้วยตนเอง
และชักชวนผู้อื่นในการถึงพร้อมด้วยวิมุตติ
เป็นผู้ถึงพร้อมด้วยวิมุตติญาณทัสนะด้วยตนเอง
และชักชวนผู้อื่นในการถึงพร้อมด้วยวิมุตติญาณทัสนะ
ย่อมชื่อว่าปฏิบัติเพื่อประโยชน์ตน และชื่อว่าปฏิบัติเพื่อประโยชน์ผู้อื่น
ภิกษุในธรรมวินัยนี้
เป็นผู้ถึงพร้อมด้วยศีลด้วยตนเอง
และชักชวนผู้อื่นในการถึงพร้อมด้วยศีล
เป็นผู้ถึงพร้อมด้วยสมาธิด้วยตนเอง
และชักชวนผู้อื่นในการถึงพร้อมด้วยสมาธิ
เป็นผู้ถึงพร้อมด้วยปัญญาด้วยตนเอง
และชักชวนผู้อื่นในการถึงพร้อมด้วยปัญญา
เป็นผู้ถึงพร้อมด้วยวิมุตติด้วยตนเอง
และชักชวนผู้อื่นในการถึงพร้อมด้วยวิมุตติ
เป็นผู้ถึงพร้อมด้วยวิมุตติญาณทัสนะด้วยตนเอง
และชักชวนผู้อื่นในการถึงพร้อมด้วยวิมุตติญาณทัสนะ
พระสูตร:
หิตสูตรที่ ๔ พระไตรปิฎก ฉบับหลวง ๒๒/๒๐/๑๓