ธรรมประจำวัน

อาสวะที่ละได้เพราะความอดกลั้น
ภิกษุพิจารณาโดยแยบคายแล้ว เป็นผู้อดทน 
ต่อหนาว ร้อน หิว ระหาย 
สัมผัสแห่งเหลือบ ยุง ลม แดด และสัตว์เลื้อยคลาน
เป็นผู้อดกลั้นต่อถ้อยคำที่ผู้อื่นกล่าวชั่ว ร้ายแรง
ต่อเวทนาที่มีอยู่ในตัว ซึ่งบังเกิดขึ้นแล้ว เป็นทุกข์ กล้าแข็ง 
เผ็ดร้อน ไม่เป็นที่ยินดี ไม่เป็นที่ชอบใจ อาจพล่าชีวิตเสียได้ 
ก็อาสวะและความเร่าร้อน อันกระทำความคับแค้นเหล่าใด 
พึงบังเกิดขึ้นแก่ภิกษุนั้นผู้ไม่อดกลั้นอยู่ 
อาสวะและความเร่าร้อนอันกระทำความคับแค้นเหล่านั้น 
ย่อมไม่มีแก่ภิกษุผู้อดกลั้นอยู่อย่างนี้ 
อาสวะเหล่านี้ เรากล่าวว่า จะพึงละได้เพราะความอดกลั้น