ธรรมประจำวัน

สติหลงไปเพราะรู้ธรรมารมณ์ 
บุคคลเมื่อใส่ใจถึงธรรมารมณ์เป็นนิมิตที่รัก 
ก็มีจิตกำหนัดเสวยอารมณ์นั้น 
ทั้งมีความติดใจอารมณ์นั้นตั้งอยู่ 
มีเวทนาอันมีธรรมารมณ์เป็นแดนเกิด เป็นอเนกทวีขึ้น 
และมีจิตอันอภิชฌาและวิหิงสาเข้าไปกระทบ 
เมื่อบุคคลสั่งสมทุกข์อยู่อย่างนี้ 
เรากล่าวว่าไกลนิพพาน 
บุคคลนั้นรู้ธรรมารมณ์แล้ว 
มีสติไม่กำหนัดในธรรมารมณ์  
มีจิตคลายกำหนัดเสวยอารมณ์นั้น 
ทั้งไม่มีความติดใจอารมณ์นั้นตั้งอยู่ 
บุคคลนั้นเมื่อรู้ธรรมารมณ์และเสวยเวทนาอยู่ 
ทุกข์สิ้นไปและไม่สั่งสมทุกข์ ฉันใด 
บุคคลนั้นเป็นผู้มีสติเที่ยวไป ฉันนั้น 
เมื่อไม่สั่งสมทุกข์อยู่อย่างนี้
เรากล่าวว่า ใกล้นิพพาน

พระผู้มีพระภาคทรงแสดงธรรมแก่มาลุกยบุตร
สังคัยหสูตรที่ ๒