ธรรมประจำวัน

เบญจกามคุณที่บุคคลถึงแล้วและที่บุคคลจะพึงถึง
ทั้งสองนี้ เกลื่อนกล่นแล้วด้วยธุลี คือ ราคะ 
แต่บุคคลผู้เร่าร้อนสำเหนียกตามอยู่ 
อนึ่ง การศึกษาอันเป็นสาระ ศีล พรต ชีวิต พรหมจรรย์ 
การอุปัฏฐากอันเป็นสาระ นี้เป็นส่วนสุดที่ ๑ 
อนึ่ง การประกอบตนพัวพันด้วยความสุขในกาม 
ของบุคคลผู้ที่กล่าวอย่างนี้ว่า โทษในกามไม่มี นี้เป็นส่วนสุดที่ ๒ 
ส่วนสุดทั้งสองนี้ เป็นที่เจริญแห่งตัณหาและอวิชชาอย่างนี้ 
ตัณหาและอวิชชาย่อมยังทิฐิให้เจริญ 
สมณพราหมณ์บางพวกไม่รู้ส่วนสุดทั้งสองนั้น ย่อมจมอยู่ 
(ในสงสารด้วยอำนาจการถือมั่นสัสสตทิฐิ) 
สมณพราหมณ์บางพวกย่อมแล่นไป 
(ด้วยอำนาจการถือมั่นอุจเฉททิฐิ) 
ส่วนท่านผู้ที่รู้ส่วนสุดทั้งสองนั้นแล้ว 
เป็นผู้ไม่ตกไปในส่วนสุดทั้งสองนั้น 
และได้สำคัญด้วยการละส่วนสุดทั้งสองนั้น 
วัฏฏะของท่านผู้ที่ดับไม่มีเชื้อเหล่านั้น 
ย่อมไม่มีเพื่อจะบัญญัติ


คณิกาสูตร