ธรรมประจำวัน

เมื่อเดือนสุดท้ายแห่งฤดูร้อนยังอยู่
พยับแดด ย่อมเต้นระยิบระยับในเวลาเที่ยง
บุรุษผู้มีจักษุพึงเห็น เพ่ง พิจารณาพยับแดดนั้นโดยแยบคาย 
เมื่อบุรุษนั้นเห็น เพ่ง พิจารณาอยู่โดยแยบคาย 
พยับแดดนั้น พึงปรากฏเป็นของว่างเปล่า หาสาระมิได้เลย 
สาระในพยับแดด พึงมีได้อย่างไร แม้ฉันใด 
สัญญาอย่างใดอย่างหนึ่ง
ทั้งที่เป็นอดีต อนาคตและปัจจุบัน
อยู่ในที่ไกลหรือในที่ใกล้ 
ภิกษุย่อมเห็น เพ่ง พิจารณาอยู่โดยแยบคาย
สัญญานั้นย่อมปรากฏเป็นของว่างเปล่า หาสาระมิได้
สาระในสัญญาพึงมีได้อย่างไร ฉันนั้นเหมือนกัน