ธรรมประจำวัน

ผู้ใดมีสติ เจริญเมตตาไม่มีประมาณ 
สังโยชน์ทั้งหลายของผู้นั้น 
ผู้พิจารณาเห็นซึ่งธรรมเป็นที่สิ้นไปแห่งอุปธิ 
ย่อมเป็นธรรมชาติเบาบาง 
ถ้าว่าผู้นั้นมีจิตไม่ประทุษร้ายซึ่งสัตว์มีชีวิตแม้ชนิดหนึ่ง 
เจริญเมตตาอยู่ไซร้ ผู้นั้นย่อมชื่อว่าเป็นผู้มีกุศล 
เพราะการเจริญเมตตานั้น 
อันพระอริยบุคคลมีใจอนุเคราะห์ซึ่งสัตว์มีชีวิตทุกหมู่เหล่า 
ย่อมกระทำบุญเป็นอันมาก 
พระราชฤาษีทั้งหลายทรงชนะซึ่งแผ่นดินอันเกลื่อนกล่นด้วยหมู่สัตว์ 
ทรงบูชาอยู่ซึ่งบุญเหล่าใด (คือ อัสสเมธะ ปุริสเมธะ 
สัมมาปาสะ วาชเปยยะ นิรัคคพะ) เสด็จเที่ยวไป 
บุญเหล่านั้นย่อมไม่ถึงแม้เสี้ยวที่ ๑๖
แห่งเมตตาจิตอันบุคคลเจริญดีแล้ว 
เหมือนหมู่ดาวทั้งหมด ย่อมไม่ถึงเสี้ยวที่ ๑๖ 
แห่งรัศมีพระจันทร์ ฉะนั้น 
ผู้ใดมีส่วนแห่งจิตประกอบด้วยเมตตาในสัตว์ทุกหมู่เหล่า 
ย่อมไม่ฆ่าเอง ไม่ใช้ให้ผู้อื่นฆ่า 
ไม่ชนะเอง ไม่ใช้ผู้อื่นให้ชนะ 
เวรของผู้นั้นย่อมไม่มีเพราะเหตุอะไรๆ เลยๆ



เมตตาภาวสูตร