ธรรมประจำวัน

อริยสาวกย่อมพิจารณาเห็นในเรื่องกามดังนี้ว่า
กามทั้งที่มีในภพนี้ ทั้งที่มีในภพหน้า
และกามสัญญาทั้งที่มีในภพนี้ ทั้งที่มีในภพหน้า
ทั้ง ๒ อย่างนี้ เป็นบ่วงแห่งมาร เป็นแดนแห่งมาร
เป็นเหยื่อแห่งมาร เป็นที่หากินของมาร
ในกามนี้ ย่อมมีอกุศลลามกเหล่านี้เกิดที่ใจ คือ
อภิชฌาบ้าง พยาบาทบ้าง สารัมภะบ้างเป็นไป
กามนั่นย่อมเกิดเพื่อเป็นอันตรายแก่อริยสาวก
ผู้ตามศึกษาอยู่ในธรรมวินัยนี้
ไฉนหนอ เราพึงมี จิตเป็นมหัคคตะอย่างไพบูลย์
อธิษฐานใจครอบโลกอยู่
เพราะเมื่อเรามีจิตเป็นมหัคคตะอย่างไพบูลย์ อธิษฐานใจครอบโลกอยู่
อกุศลลามกเกิดที่ใจนั้นจักไม่มี เพราะละอกุศลเหล่านั้นได้
จิตของเราที่ไม่เล็กน้อยนั่นแหละ จักกลายเป็นจิตหาประมาณมิได้ อันเราอบรมดีแล้ว
เมื่ออริยสาวกนั้นปฏิบัติแล้วอย่างนี้
เป็นผู้มากด้วยปฏิปทานั้นอยู่ จิตย่อมผ่องใสในอายตนะ
เมื่อมีความผ่องใส ก็จะเข้าถึงอาเนญชสมาบัติ
หรือจะน้อมใจ ไปในปัญญาได้ในปัจจุบัน
เมื่อตายไป ข้อที่วิญญาณอันจะเป็นไปในภพนั้นๆ
พึงเป็นวิญญาณเข้าถึงสภาพหาความหวั่นไหวมิได้
นั่นเป็นฐานะที่มีได้
นี้เราเรียกว่า ปฏิปทามีอาเนญชสมาบัติเป็นที่สบาย


อาเนญชสัปปายสูตร