ธรรมประจำวัน

เปรียบเหมือนบุรุษผู้เดินทางไกล พบห้วงน้ำใหญ่
ฝั่งข้างนี้ น่ารังเกียจ มีภัยตั้งอยู่เฉพาะหน้า
ฝั่งข้างโน้นเกษม ไม่มีภัย
ก็แหละ เรือหรือสะพานสำหรับข้าม
เพื่อจะไปสู่ฝั่งโน้น ไม่พึงมี
...บุรุษนั้นรวบรวมหญ้า ไม้ กิ่งไม้ และใบไม้มาผูกเป็นแพ
อาศัยแพนั้น พยายามด้วยมือและเท้า
พึงข้ามถึงฝั่งโดยความสวัสดี
บุรุษนั้นข้ามไปสู่ฝั่งได้แล้ว พึงดำริอย่างนี้ว่า
แพนี้มีอุปการะแก่เรามาก เราอาศัยแพนี้
พยายามอยู่ ข้ามถึงฝั่งได้โดยความสวัสดี
ถ้ากระไร เรายก แพนี้ขึ้นบนศีรษะ หรือแบกที่บ่า
แล้วพึงหลีกไปตามความปรารถนา
...เธอทั้งหลายจะสำคัญความข้อนั้นเป็นไฉน
บุรุษนั้นผู้กระทำอย่างนี้ จะชื่อว่ากระทำถูกหน้าที่ในแพนั้นบ้างหรือหนอ?
ภิกษุทั้งหลายกราบทูลว่า
ข้อนั้นชื่อว่าทำไม่ถูก
...ก็บุรุษนั้นกระทำอย่างไร จึงจะชื่อว่าทำถูกหน้าที่ในแพนั้น?
ในข้อนี้ บุรุษนั้นข้ามไปสู่ฝั่งแล้ว พึงดำริอย่างนี้ว่า
แพนี้มีอุปการะแก่เรามาก เราอาศัยแพนี้
พยายามอยู่ จึงข้ามถึงฝั่งได้โดยสวัสดี
ถ้ากระไร เราพึงยกแพนี้ขึ้นวางบนบก หรือให้ลอยอยู่ในน้ำแล้ว
พึงหลีกไปตามความปรารถนา
บุรุษนั้นกระทำอย่างนี้แล จึงจะชื่อว่ากระทำถูกหน้าที่ในแพนั้น แม้ฉันใด 
เราแสดงธรรม มีอุปมาด้วยแพเพื่อต้องการสลัดออก ไม่ใช่เพื่อต้องการยึดถือ ฉันนั้นแล
เธอทั้งหลายรู้ถึงธรรมมีอุปมาด้วยแพที่เราแสดงแล้ว 
พึงละแม้ซึ่งธรรมทั้งหลาย จะป่วยกล่าวไป ไยถึงอธรรมเล่า