ธรรมประจำวัน

เมื่อเสพความประพฤติทางวาจามีรูปอย่างไร
อกุศลธรรมจึงเสื่อมไป กุศลธรรมจึงเจริญยิ่ง
...เพราะละมุสาวาท จึงเป็นผู้เว้นขาดจากมุสาวาท คือ
...เขาไม่รู้ ก็บอกว่าไม่รู้บ้าง รู้อยู่ ก็บอกว่ารู้บ้าง
ไม่เห็น ก็บอกว่าไม่เห็นบ้าง เห็นอยู่ ก็บอกว่าเห็นบ้าง
ไม่เป็นผู้พูดเท็จทั้งรู้ๆ เพราะเหตุตนบ้าง เพราะเหตุคนอื่นบ้าง
เพราะเหตุเห็นแก่อามิสเล็กน้อยบ้าง
เพราะละวาจาส่อเสียด จึงเป็นผู้เว้นขาดจากวาจาส่อเสียด
ได้ยินจากฝ่ายนี้แล้ว ไม่บอกฝ่ายโน้น เพื่อทำลายฝ่ายนี้
หรือได้ยินจากฝ่ายโน้นแล้ว ไม่บอกฝ่ายนี้ เพื่อทำลายฝ่ายโน้น
เมื่อเขาแตกกันแล้ว ก็สมานให้ดีกัน หรือเมื่อเขาดีกันอยู่ ก็ช่วยส่งเสริม
ชอบความพร้อมเพรียงกัน ยินดีในคนที่พร้อมเพรียงกัน
ชื่นชมในคนที่พร้อมเพรียงกัน เป็นผู้กล่าววาจาสมานสามัคคี
เพราะละวาจาหยาบ จึงเป็นผู้เว้นขาดจากวาจาหยาบ
เป็นผู้กล่าววาจาที่ไม่มีโทษ เสนาะหู ชวนให้รัก ใคร่จับใจ
เป็นภาษาชาวเมือง อันคนส่วนมากปรารถนาและชอบใจ
เพราะละการเจรจาเพ้อเจ้อ จึงเป็นผู้เว้นขาดจากการเจรจาเพ้อเจ้อ
กล่าวถูกกาละ กล่าวตามเป็นจริง กล่าวอรรถ กล่าวธรรม กล่าววินัย
เป็นผู้กล่าววาจามีหลักฐาน มีที่อ้าง มีขอบเขต ประกอบด้วยประโยชน์ตามกาล
เมื่อเสพความประพฤติทางวาจามีรูปอย่างนี้
อกุศลธรรมจึงเสื่อมไป กุศลธรรมจึงเจริญยิ่ง