ธรรมประจำวัน

เมื่อจะติเตียนข้อปฏิบัติอันผิด
และสรรเสริญการปฏิบัติชอบและการอยู่สงัด
จึงได้ภาษิตคาถานี้ใจความว่า
ภิกษุมีใจฟุ้งซ่าน กลับกลอก คบหาแต่มิตรที่เลวทราม
ถูกคลื่นซัดให้จมอยู่ในห้วงน้ำ คือ สงสาร
ส่วนภิกษุมีใจไม่ฟุ้งซ่าน ไม่กลับกลอก
มีปัญญารักษาตัวรอด สำรวมอินทรีย์
คบหากัลยาณมิตร เป็นนักปราชญ์
พึงทำที่สุดแห่งทุกข์ได้