ธรรมประจำวัน

ก็บุคคลผู้นั้นเป็นใหญ่ในธรรม เป็นผู้ประเสริฐ
ลอยโทษอันเป็นพิษเสียได้
ช่วยยกเราผู้ตกไปในห้วงน้ำ คือ สงสารอันลึกขึ้นสู่บกได้
เราเป็นผู้จมอยู่ในห้วงน้ำใหญ่ อันเป็นที่สุดแห่งธุลี
เป็นห้วงน้ำลาดไปด้วยมายา ริษยา ความแข่งดี
และความง่วงเหงาหาวนอน ไม่มีใครจะนำออกได้
ความดำริทั้งหลายอันอาศัยซึ่งราคะ เป็นเช่นกับห้วงน้ำใหญ่
มีเมฆ คือ อุทธัจจะเป็น เสียงคำรน มีสังโยชน์เป็นฝน
ย่อมนำบุคคลผู้มีความเห็นผิดไปสู่สมุทร คือ อบาย