
พระอนุรุทธเถระ
บาปธรรมอันเศร้าหมองเหล่านี้
ย่อมมีแก่ภิกษุผู้มักมาก ไม่สันโดษ
ระคนด้วยหมู่ มีจิตฟุ้งซ่าน
อนึ่ง ภิกษุใดเป็นผู้มีสติ มักน้อย สันโดษ
ไม่มีความขัดเคือง ยินดีในวิเวก ชอบสงัด
ปรารภความเพียรเป็นนิตย์
กุศลธรรมซึ่งเป็นฝ่ายให้ตรัสรู้เหล่านี้ ย่อมมีแก่ภิกษุนั้น
ทั้งพระสัมมาสัมพุทธเจ้าผู้ทรงแสวงหาคุณอันยิ่งใหญ่
ก็ตรัสสรรเสริญภิกษุนั้นว่า เป็นผู้หมดอาสวะ
ย่อมมีแก่ภิกษุผู้มักมาก ไม่สันโดษ
ระคนด้วยหมู่ มีจิตฟุ้งซ่าน
อนึ่ง ภิกษุใดเป็นผู้มีสติ มักน้อย สันโดษ
ไม่มีความขัดเคือง ยินดีในวิเวก ชอบสงัด
ปรารภความเพียรเป็นนิตย์
กุศลธรรมซึ่งเป็นฝ่ายให้ตรัสรู้เหล่านี้ ย่อมมีแก่ภิกษุนั้น
ทั้งพระสัมมาสัมพุทธเจ้าผู้ทรงแสวงหาคุณอันยิ่งใหญ่
ก็ตรัสสรรเสริญภิกษุนั้นว่า เป็นผู้หมดอาสวะ
พระสูตร:
อนุรุทธเถรคาถา พระไตรปิฎก ฉบับหลวง ๒๖/๓๙๓/๓๓๗-๓๓๙