ธรรมประจำวัน

ชนเหล่าใดเป็นคนเจ้าโทสะ
ฟุ้งซ่าน โอ้อวด(ในการ)เจรจา
ชนเหล่านั้น ถึงคุณที่มิใช่ของพระอริยเจ้า
ต่างหาโทษของกันและกัน
ชื่นชมคำทุพภาษิต ความพลั้งพลาด ความหลงลืม 
และความปราชัยของกันและกัน
ก็ถ้าบัณฑิตรู้จักกาลแล้ว พึงประสงค์จะพูด
ควรเป็นคนมีปัญญา ไม่เป็นคนเจ้าโทสะ
ไม่โอ้อวด มีใจไม่ฟุ้งซ่าน ไม่ใจเบา
หุนหันพลันแล่น ไม่เพ่งโทษ
กล่าวแต่ถ้อยคำที่บุคคลผู้ตั้งอยู่ในธรรมพูดกัน
และประกอบด้วยธรรมซึ่งพระอริยเจ้าพูดจากัน
เพราะรู้ทั่วถึงได้เป็นอย่างดี เขาจึงพาทีได้