ธรรมประจำวัน

อริยสาวกนั้นย่อมพิจารณาเห็นดังนี้ว่า
ไม่ใช่เราแต่ผู้เดียวเท่านั้น
ที่มีความแก่เป็นธรรมดา ไม่ล่วงพ้นความแก่ไปได้
โดยที่แท้ สัตว์ทั้งปวงที่มีการมา การไป การจุติ การอุบัติ
ล้วนมีความแก่เป็นธรรมดา ไม่ล่วงพ้นความแก่ไปได้
เมื่ออริยสาวกนั้นพิจารณาฐานะนั้นอยู่เนือง ๆ
มรรคย่อมเกิดขึ้น
อริยสาวกนั้นย่อมเสพ อบรม ทำให้มากซึ่งมรรคนั้น
เมื่อเสพ อบรม ทำให้มากซึ่งมรรคนั้นอยู่
ย่อมละสังโยชน์ได้ อนุสัยย่อมสิ้นไป