ธรรมประจำวัน

เมื่อภิกษุในธรรมวินัยนี้
มนสิการถึงพยาบาท
จิตของเธอไม่แล่นไป ไม่เลื่อมใส
ไม่ตั้งอยู่ ไม่น้อมไปในพยาบาท
แต่เมื่อเธอมนสิการถึงความไม่พยาบาท
จิตของเธอแล่นไป เลื่อมใส
ตั้งอยู่ น้อมไปในความไม่พยาบาท
จิตของเธอนั้นชื่อว่าเป็นจิตดำเนินไปแล้ว
อบรมดีแล้ว ตั้งอยู่ดีแล้ว หลุดพ้นดีแล้ว
พรากออกดีแล้วจากพยาบาท
อาสวะ ทุกข์ และความเร่าร้อนเหล่าใด
ย่อมเกิดเพราะพยาบาทเป็นปัจจัย
เธอหลุดพ้นแล้วจากอาสวะ
ทุกข์และความเร่าร้อนเหล่านั้น
เธอย่อมไม่เสวยเวทนาที่เกิดเพราะเหตุนั้น
นี้เรากล่าวว่าเป็นการพรากออกแห่งพยาบาท