ประการที่หนึ่ง กรรมเป็นอจินไตยชดใช้เท่าไหร่ก็ไม่หมด ก็ไม่ต้องไปคิดไปชดใช้ให้หมด พระอรหันต์คือผู้ที่แหวกออกพ้นระบบกรรม ไม่ใช่ผู้วิ่งตามหรือแบกกรรม

ประการที่สอง ทุกข์บนสวรรค์มีไหม มีแน่นอน ก็อย่างที่ถามคุณผู้ชายทั้งหลายดูแลชายา  ๕๐๐ คน ทุกข์หรือไม่ ทุกข์นะ มันรำคาญใจ นั่นก็ทุกข์อย่างหนึ่ง เมื่อเห็นมนุษย์ผิดศีลธรรมก็ทุกข์ เวลาจะตายเป็นทุกข์ทุกองค์ ดังนั้นมีทุกข์ให้วิปัสสนาทุกภูมิ แต่ทุกข์ละเอียดจะละง่าย ไม่จำเป็นต้องซาดิสม์มาทุกข์ให้ถึงใจในโลกแล้วจึงยอมบรรลุธรรม 

ที่พระโพธิสัตว์มาตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้าในโลก เพราะโลกมนุษย์เป็นภูมิต่ำสุดที่สามารถบรรลุธรรมได้ จัดเป็นมหากรุณาของท่านที่ยอมลำบากมาช้อนจิตใจตั้งแต่ภูมิต่ำสุดที่ไปได้

โลกมนุษย์เป็นทุกข์หยาบ มีชีวิตก็ทุกข์ หิวก็ทุกข์ กินมากเกินไปก็ทุกข์ ปวดท้องขี้ก็ทุกข์ ขี้ไม่ออกก็ทุกข์ ขี้ออกมากเกินไปก็ทุกข์อีก ทุกข์หยาบคาย ดังนั้นถ้าใครเป็นมนุษย์แล้วไม่บรรลุธรรมนี่เรียกว่า ทุกข์ฟรี

ทั้ง ๆ ที่มนุษย์ทุกข์เยอะขนาดนี้ มนุษย์ยังบรรลุธรรมน้อยกว่าบนสวรรค์ ดังนั้นไปพิจารณาทุกข์ละเอียดดีกว่า บรรลุง่ายกว่า ตอนที่พระพุทธเจ้าไปโปรดพุทธมารดาบนสวรรค์ เทพพรหมบรรลุธรรมทั้งสิ้นแปดหมื่นโกฏิคือแปดแสนล้าน ง่ายไหม ฟังธรรมแล้วปฏิบัติตามเลย บรรลุธรรมเลย บรรลุธรรมบนสวรรค์ ฉลาดกว่ามาก

ไหน ๆ ก็เป็นมนุษย์ต้องทนทุกข์มากกว่าสวรรค์แล้ว ก็ใช้ทุกข์นั้นเป็นแรงขับบรรลุธรรมให้ได้ หากไม่สุดจริง ๆ ก็ปฏิบัติให้มาก แล้วไปปฏิบัติต่อบนสวรรค์อีกหน่อยก็บรรลุได้ อย่าลงมาเพ่นพ่านในโลกกันอีกโดยไม่จำเป็น