ธรรมประจำวัน

อสัตบุรุษเป็นพหูสูต ย่อมพิจารณาเห็นดังนี้ว่า
เราเป็นพหูสูต ส่วนภิกษุอื่นเหล่านี้ไม่ใช่เป็นพหูสูต
อสัตบุรุษนั้นจึงยกตน ข่มผู้อื่น เพราะความเป็นพหูสูตนั้น
แม้นี้ก็คือ อสัปปุริสธรรม
ส่วนสัตบุรุษแล ย่อมพิจารณาเห็นดังนี้ว่า
ธรรมคือ ความโลภ ความโกรธ ความหลง
ย่อมไม่ถึงความหมดสิ้นไป เพราะความเป็นพหูสูต
ถึงแม้ภิกษุไม่ใช่เป็นพหูสูต
แต่เป็นผู้ปฏิบัติธรรมสมควรแก่ธรรม
ปฏิบัติชอบ ประพฤติธรรมอันสมควร
คนทั้งหลายก็ต้องบูชาสรรเสริญเธอในที่นั้น ๆ
สัตบุรุษนั้นทำการปฏิบัติแต่ภายในเท่านั้น
ไม่ยกตน ไม่ข่มผู้อื่น เพราะความเป็นพหูสูตนั้น
แม้นี้ก็คือ สัปปุริสธรรม