ธรรมประจำวัน

โลกนี้ โดยมากอาศัยส่วน ๒ อย่าง
คือ ความมี ๑ ความไม่มี ๑
ก็เมื่อบุคคลเห็นเหตุเกิดแห่งโลก
ด้วยปัญญาอันชอบตามเป็นจริงอยู่
ความไม่มีในโลกย่อมไม่มี

เมื่อบุคคลเห็นความดับแห่งโลก
ด้วยปัญญาอันชอบตามความเป็นจริงอยู่
ความมีในโลกย่อมไม่มี

โลกนี้ โดยมากยังพัวพันด้วยอุบาย เป็นเหตุถือมั่น และความยึดมั่น
แต่อริยสาวกย่อมไม่เข้าถึง ไม่ถือมั่น ไม่ตั้งไว้ซึ่งอุบายเป็นเหตุถือมั่น
มีความยึดมั่น ด้วยความตั้งจิตไว้เป็นอนุสัยว่า อัตตาของเรา

ย่อมไม่เคลือบแคลงสงสัยว่า
ทุกข์นั่นแหละ เมื่อบังเกิดขึ้น ย่อมบังเกิดขึ้น
ทุกข์ เมื่อดับ ย่อมดับ

อริยสาวกนั้นมีญาณหยั่งรู้ในเรื่องนี้ โดยไม่ต้องเชื่อผู้อื่นเลย
ด้วยเหตุเพียงเท่านี้แล จึงชื่อว่า สัมมาทิฏฐิ