แสงธรรมแห่งพระไตรปิฎก

เมื่อทรงเป็นพระยานาคชื่อภูริทัต ได้ไปเทวโลกพร้อมกับท้าววิรูปักข์มหาราช ในเทวโลก ท่านได้เห็นทวยเทพสมบูรณ์ด้วยความสุข จึงสมาทานศีลวัตรเพื่อต้องการจะไปยังสวรรค์นั้น

ทรงชำระร่างกาย บริโภคอาหารพอเป็นเครื่องเลี้ยงอาชีพแล้ว อธิษฐานอุโบสถมีองค์ ๔ ประการว่า ผู้ใดพึงทำกิจด้วยผิวหนังก็ดี ด้วยเนื้อก็ดี ด้วยเอ็นก็ดี ด้วยกระดูกก็ดี ขอผู้นั้นจงนำเอาอวัยวะที่ท่านให้ไปเถิด แล้วนอนอยู่บนยอดจอมปลวก

พราหมณ์อาลัมพานผู้ไม่รู้อุปการะที่บุคคลอื่นทำแล้ว ได้จับท่านใส่ไว้ในตะกร้า ให้เล่นในที่นั้น ๆ

แม้เมื่อพราหมณ์อาลัมพานใส่ท่านไว้ในตะกร้า บีบด้วยฝ่ามือ ท่านก็ไม่โกรธเพราะกลัวศีลของท่านจะขาด

การที่ท่านบริจาคชีวิตของท่านเป็นของเบากว่าหญ้า การล่วงศีลเป็นเหมือนดังแผ่นดิน ท่านพึงสละชีวิตของท่านสิ้นร้อยชาติเนือง ๆ ท่านไม่พึงทำลายศีลแม้เพราะเหตุแห่งทวีปทั้ง ๔

ถึงแม้ท่านจะถูกพราหมณ์อาลัมพานใส่ไว้ในตะกร้า ก็มิได้ทำจิตให้โกรธเคือง เพื่อรักษาศีล เพื่อบำเพ็ญศีลบารมีให้เต็ม ฉะนี้แล

อ่าน ภูริทัตตจริยา