แสงธรรมแห่งพระไตรปิฎก

เมื่อพระโพธิสัตว์เป็นลูกนกคุ้ม ขนยังไม่งอก ยังอ่อนเหมือนชิ้นเนื้อ อยู่ในรังในมคธชนบท มารดาเอาจะงอยปากคาบเหยื่อมาเลี้ยงกำลังกายยังไม่มี

ในฤดูร้อนทุก ๆ ปี มีไฟป่าไหม้ลุกลามมา ไฟไหม้ป่าเป็นทางดำลุกลามมาใกล้ท่าน เข้ามาใกล้จวนจะถึง มารดาบิดาของท่านสะดุ้งใจหวาดหวั่น เพราะกลัวไฟที่ไหม้อย่างเร็ว จึงทิ้งพระโพธิสัตว์ไว้ในรังหนีเอาตัวรอดไปได้

พระโพธิสัตว์เหยียดเท้า กางปีกออก รู้ว่า กำลังกายไม่มี ไปไม่ได้ อยู่ในรังนั่นเอง จึงคิดว่า เมื่อก่อนท่านสะดุ้งหวาดหวั่น พึงเข้าไปซ่อนตัวอยู่ในระหว่างปีกของมารดาบิดา บัดนี้ มารดาบิดาทิ้งหนีไปเสียแล้ว วันนี้ จะทำอย่างไร

พระสัพพัญญูพุทธเจ้าผู้ประกอบด้วยความสัตย์เอ็นดูกรุณามีอยู่ในโลก ด้วยความสัตย์นั้นจักกระทำสัจจกิริยาอันสูงสุด

พระโพธิสัตว์คำนึงถึงกำลังพระธรรม ระลึกถึงพระพุทธเจ้าผู้พิชิตมารอันมีในก่อน ได้กระทำสัจจกิริยา แสดงกำลังความสัตย์ว่า ปีกของท่านมีอยู่ แต่ไม่มีขน เท้ามีอยู่ แต่ยังเดินไม่ได้ มารดาบิดาก็พากันบินออกไปแล้ว แน่ะ ไฟ จงกลับไป (จงดับเสีย)

พร้อมกับที่พระโพธิสัตว์กระทำสัจจกิริยา ไฟที่ลุกรุ่งโรจน์ ดับ ณ ที่นั้นเหมือนจุ่มลงในน้ำ

ผู้เสมอด้วยความสัตย์ของท่านไม่มี นี้เป็นสัจจบารมีของท่าน

อ่าน วัฏฏกโปตกจริยา