แสงธรรมแห่งพระไตรปิฎก

เมื่อพระโพธิสัตว์เป็นพระยาปลาอยู่ในสระใหญ่ น้ำในสระแห้งขอดเพราะแสงพระอาทิตย์ในฤดูร้อน กา แร้ง นกกระสา นกตะกรุมและเหยี่ยว มาคอยจับปลากินทั้งกลางวันกลางคืน พระโพธิสัตว์คิดว่าจะเปลื้องหมู่ญาติให้พ้นจากทุกข์ได้ด้วยอุบายอะไร คิดแล้ว ได้เห็นความสัตย์อันเป็นอรรถเป็นธรรมว่าเป็นที่พึ่งของหมู่ญาติได้ ท่านตั้งอยู่ในความสัตย์แล้ว จะเปลื้องความพินาศใหญ่ของหมู่ญาตินั้นได้

พระโพธิสัตว์ทรงนึกถึงธรรมของสัตบุรุษ คิดถึงการไม่เบียดเบียนสัตว์อันยั่งยืนเที่ยงแท้ในโลกซึ่งเป็นประโยชน์อย่างยิ่งได้ แล้วได้กระทำสัจจกิริยาว่า ตั้งแต่ทรงระลึกตนได้ ตั้งแต่ทรงรู้ความมาจนถึงบัดนี้ ไม่รู้สึกว่าแกล้งเบียดเบียนสัตว์แม้ตัวหนึ่งให้ได้รับความลำบากเลย ด้วยสัจจวาจานี้ ขอเมฆจงยังฝนให้ตกห่าใหญ่ ปลดเปลื้องฝูงปลาจากความโศก

พร้อมกับที่พระโพธิสัตว์ทำสัจจกิริยา เมฆส่งเสียงสนั่นครั่นครื้น ยังฝนให้ตกครู่เดียวก็เต็มเปี่ยมทั้งที่ดอนและที่ลุ่ม ครั้นทำความเพียรอย่างสูงสุด อันเป็นความสัตย์อย่างประเสริฐเห็นปานนี้แล้ว อาศัยกำลังอานุภาพความสัตย์ จึงยังให้ฝนตกห่าใหญ่ ผู้เสมอด้วยความ
สัตย์ของพระโพธิสัตว์ไม่มี นี้เป็นสัจจบารมีของท่าน

อ่าน มัจฉราชจริยา