แสงธรรมแห่งพระไตรปิฎก

ในกาลเมื่อครั้งพระศาสนาพระโกนาคมน์ พระเจ้าปเสนทิโกศลได้บังเกิดเป็น สุททมาณพ มีหน้าที่รักษาสระบัวแห่งหนึ่งและเก็บดอกบัววันละสองดอกเพื่อเลี้ยงชีพ

สมเด็จพระโกนาคมน์สัมมาสัมพุทธเจ้าได้ทรงให้พยากรณ์ทำนายแก่สุททมาณพท่ามกลางมหาชนว่า ในมัณฑกัปเมื่อสิ้นศาสนาของพระรามเจ้าได้พุทธันดรหนึ่ง สุททมาณพจะได้ตรัสรู้เป็นพระสัพพัญญูสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงพระนามว่า พระธรรมราชา

สุททมาณพได้สดับพระพุทธฎีกาพยากรณ์แล้ว เกิดความปสันทนาการเลื่อมใสยิ่ง จึงได้ยกดอกบัวสองดอกน้อมถวายสักการบูชาแด่สมเด็จพระโกนาคมน์ พระองค์ได้ทรงเสด็จขึ้นนั่งเบื้องบนแห่งดอกบัวทั้งสอง สุททมาณพเห็นพุทธปาฏิหาริย์ดังนั้น จึงเอาไม้อ้อสี่ลำมาทำเป็นเสาดาดด้วยผ้าสองผืน เพื่อบังแสงพระอาทิตย์และน้ำค้างแด่พระพุทธองค์ แล้วกระทำปณิธาน ปรารถนาให้สำเร็จพระสัพพัญญุตาญาณในอนาคตกาลเบื้องหน้า

ด้วยอานิสงส์ที่ได้ถวายดอกบัวแก่องค์สมเด็จพระโกนาคมน์ จะบังเกิดดอกบัว ทั้งสองผุดขึ้นจากแผ่นดินรองรับพระบาทพระธรรมราชาทุกก้าว

ที่บังเกิดมีไม้กัลปพฤกษ์ให้สำเร็จประโยชน์แก่มนุษย์ทั้งหลาย ก็ด้วยอานิสงส์ขันติ อดใจของสุททมาณพ

และด้วยผลทานที่กระทำเพดานผ้าบังแดดและน้ำค้างถวายแก่พระโกนาคมน์ เมื่อพระธรรมราชาสัพพัญญูเจ้าจะเสด็จทรงนั่ง ยืน ไสยาสน์ก็ดี จะมีห้องแก้ว ๗ ประการ