ปล่อยวาง ถ้าไม่สามารถเหนี่ยวไปถึงความรู้สึกดี ๆ ในสภาวะสูง ๆ ได้  ก็ปล่อยวาง คือ ถ้าปล่อยวางทุกอย่างในโลกนี้ ปล่อยวางความคิด ความรู้สึก ความหมกมุ่นในอารมณ์ได้ มันก็ไม่ไปไหนหรอก อย่างเลวก็จะไปจาตุมหาราชิกา ก็เป็นสวรรค์ชั้นต้นที่อยู่ซ้อนกับโลกนี้ แค่ปล่อยวางอย่างเดียวนะ แต่ถ้าน้อมจิตเข้าไปสูง ๆ เช่นเมื่อตอนเย็นให้น้อมเข้าสู่ความบริสุทธิ์ ถ้ากำลังใครพอก็ไปสูงเลย แต่ถ้ากำลังไม่พอ ก็ไปทีละลำดับ ไปสวรรค์ก่อน แล้วไปพรหม แล้วก็ค่อยน้อมเข้าสู่ความบริสุทธิ์ ปล่อยวางอย่างเดียวก็ช่วยได้ระดับหนึ่ง

หรือเราจะปล่อยวางแล้วให้น้อมนึกถึงบุญที่เราเคยทำใหญ่ที่สุดก็ได้ ถ้าบุญก็นึกไม่ออก ก็นึกถึงความสุขที่เรามีมากที่สุดในชีวิตก็ได้ เพราะความสุขเป็นอารมณ์ของฌาน อย่างเลวก็สวรรค์ ฌานแบบกะเรี่ยกะราดก็สวรรค์ ถ้าฌานแบบอัปปมัญญาฌานก็พรหม นึกถึงความสุขก็ได้ เป็นอารมณ์ของฌาน

ดังนั้นพ่อแม่จะตาย อย่าไปร้องไห้ให้พ่อแม่เห็นเดี๋ยวพ่อแม่เป็นห่วงขึ้นมา แทนที่จะไปสูง ไม่สูง คิดว่าจะไปแสดงความกตัญญู รักพ่อแม่ จริง ๆ แล้วคือการเนรคุณโดยรู้เท่าไม่ถึงการณ์ จะพูดถึงบุญกุศลที่เคยกระทำกับพ่อแม่ก็ได้ หรืออย่างสมัยโบราณก็จะให้ลูก ๆ สวดอิติปิโสกัน  นั่งล้อมเตียงแล้วสวดอิติปิโสสวดจนพ่อแม่เกิดปิติ ก็เลยเรียกกันอีกอย่างหนึ่งว่าสวดปิติ จริง ๆ แล้วสวดอิติปิโส แต่เป้าหมายคือต้องการให้เกิดปิติ ทีนี้เราจะสวดบทไหน ถ้ารู้ไว้ก่อนว่า พอแม่สวดบทนี้แล้วแม่เกิดปิติน้ำตาไหล ตอนจะตายก็เอาบทนี้มาสวดให้แม่ฟังก็ได้ เทคนิคมีเยอะแยะ