อันนี้ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่สำคัญเพราะบางคนเอาแต่ฝากธนาคารแต่ไม่เบิกมาใช้เลย ถ้าไม่เบิกมาใช้เลย ก็ต้องสร้างใหม่ไปเรื่อย ไม่ได้ใช้ต้นทุนเก่า หน้าตักมันน้อยจึงสร้างกิจใหญ่ได้ยาก

เวลาเราฝากบุญเราก็อธิษฐานใช่ไหม “ข้าพเจ้าขออธิษฐานอย่างนี้ อย่างนี้” มันไปอยู่ในระบบกรรม เวลาเบิกก็อธิษฐาน “ขออธิษฐานเบิกบุญของข้าพเจ้ามาเพื่อภารกิจนี้ ๆ”

แต่ที่สำคัญก็คือ เมื่อเราเบิกมาใช้แล้ว บุญพร่องได้ เพราะอานิสงส์จะมีปริมาณว่ากี่เท่าของความดีที่เราทำ ดังนั้นใช้ไปก็ร่อยหรอไป จนอาจหมดได้ ดังนั้นเบิกบุญมาก็ควรเอามาทำความดีที่ยิ่งกว่า จึงได้กำไรคุ้มค่า ไม่ใช่เบิกบุญมาปรนเปรอกิเลส ขาดทุนยับ

บุญหมดได้ แต่บารมีไม่หมด เพราะบารมีเป็นคุณสมบัติของใจไปแล้ว จึงต้องเจริญทั้งบุญและบารมีเพื่อความบริบูรณ์