ความรักเสมือนขนมหลากรส

ช่วงแรกที่ลุ้นจะจีบกัน เหมือนกินขนมคุ้กกี้เสี่ยงดวง ว่าจะมีอะไรอยู่ข้างใน

ช่วงตกลงเป็นแฟนกัน เหมือนกินขนมเค้ก หวานมัน

พอแต่งงานกัน เหมือนกินขนมสังขยา เอาทุกอย่างมารวมกันกลายเป็นรสเดียว

พอมีลูก เหมือนกินทุเรียนกวน หอมหวานแต่ทุกรสเข้มข้นจัดจ้านไปหมด

พอลูกโต เหมือนกินสลิ่มใส่แห้ว หลากรสจากหลายตัวแปร ถูกใจบ้างไม่ถูกใจบ้าง

พอมีหลาน เหมือนกินข้าวเหนียวเปียก ติดกันหนึบหนับ เต็มไปด้วยความห่วงใยผูกพันอีนุงตุงนัง

พอครอบครัวอยู่กันนาน ๆ ความไม่ลงตัวเริ่มปรากฏในแง่มุมต่าง ๆ เหมือนกินขนมปังฝรั่งเศส แห้ง ๆ แข็ง ๆ แต่ต้องกิน

เมื่อต่างคนต่างเอาแต่ใจตนเองไม่ยอมกัน ก็เหมือนกินท้อฟฟี่วาซาบิไส้น้ำผึ้งผสมบอระเพ็ด เผ็ดร้อน ต้องหวานอมขมกลืน ทน ๆ กินไป

เมื่อต่างคนต่างแก่ เหมือนกินอโวคาโดราดน้ำมันมะกอก เลี่ยน ๆ แต่ฝืนกินเพื่อสุขภาพครอบครัว

เมื่อมีปัญญาเข้าใจ ปล่อยวางความรู้สึกภายในตนและความรู้สึกคนอื่นได้ เหมือนกินชมพู่ ก็มีรสเย็นสงบสุข

ตลอดทาง มีความหวังเป็นตัวชูรสให้ฟูเกินรสที่แท้จริง

เมื่อใกล้ตาย เหมือนกินหมากฝรั่ง เหนียวด้วยห่วงใย แต่ก็ต้องยอมรับความจริงแห่งการจาก รสค่อย ๆ จืด ในที่สุดต้องยอมสละ คายทิ้ง

ทั้งหมดนั้นเป็นการผสมส่วนของ

ความยินดี ตัวสร้างรสหวาน

ความหวัง ตัวชูทุกรสให้ฟู

ความรับผิดชอบ ตัวสร้างความเหนียวหนืดพันผูก

ความห่วงใย ตัวให้ความอุ่นสุก

ความเอาแต่ใจตนเอง ตัวสร้างรสเผ็ดร้อน

ความไม่เคารพสิทธิ์ ไม่แฟร์ ตัวสร้างรสขมขื่น

ความเบื่อหน่าย ตัวสร้างรสฝาด

ความจริง ตัวสร้างรสจืด

ปัญญาเข้าใจทำใจปล่อยวาง ตัวสร้างรสสงบสุข

ช่วงใดใส่ส่วนผสมใดมาก ก็มีรสนั้น ๆ เด่น แค่นั้นเอง

ดังนั้น เมื่อริจะมีความรัก จงฉลาดการผสมส่วนให้กลมกล่อมตั้งแต่ต้นจนจบ ครอบครัวจะปกติสุข

หากเมื่อใดผสมไม่ลงตัว ก็จะรู้สึกปะแร่ม ๆ อยู่ด้วยกันแต่เหมือนห่างไกลกันก็พัฒนาสูตรการผสม เอาบางอย่างเข้า เอาบางอย่างออก ปรับสัดส่วนใหม่ให้กลมกล่อม แค่นั้นเอง

ถ้าทำไม่เป็นหรือขี้เกียจทำ ก็อย่าบังอาจแต่งงาน อยู่อย่างอิสระ ก็จะได้รสเสรีมีความเบิกบานตามการบริหารใจตนล้วน ๆ ไม่ต้องมี pressure ใด ๆ