นั่นเป็นการมองระยะสั้น มันต้องมองมิติของอดีต มิติของปัจจุบัน และมิติของอนาคต

มิติของอดีต คือผลในอดีตส่งมาถึงปัจจุบัน บางคนขี้เกียจแต่ก็รวยได้เพราะได้รับมรดก นั่นเป็นผลของอดีต

มิติของปัจจุบัน บางคนทำชั่วบ้าง ฆ่าสัตว์ มอมเมาประชาชนก็รวยได้ เป็นผลแห่งอดีตบวกกับความเพียรแห่งปัจจุบัน แต่สิ่งที่เขารวยได้ มันรวยมาจากอดีตและปัจจุบัน แต่เมื่อเขาเลือกรวยด้วยการทำบาป เขาก็ต้องรับผลบาปทั้งอนาคตอันใกล้และไกลเช่นกัน

มิติของอนาคต คือถ้าฆ่าสัตว์แล้วรวย เขาจะต้องไปเป็นคนพิการ เป็นคนพลัดพราก เป็นคนเจ็บป่วยอยู่เนืองนิตย์เป็นต้น นั่นคืออนาคต ได้เงินมาแค่ไหนก็เสียหาย และเมื่อเขาเป็นอย่างนั้นเขาจะหาเงินไม่ค่อยได้ในอนาคต เป็นต้น หากมอมเมาคนจำนวนมากด้วยสุราเมรัย ผลจากอดีตและปัจจุบันทำให้รวย อนาคตเขาจะเป็นคนบ้าใบ้ สติไม่ค่อยดี พอสติไม่ค่อยดี บ้าใบ้ จะไปทำมาหากินให้มันรวยได้ไหมในอนาคต ก็ไม่ได้

ดังนั้น ต้องดูทั้งสามมิติของกาลเวลา ชีวิตนี้สั้นนัก ไม่อาจบรรจุผลกรรมทั้งหมดได้ในเวลาสั้น ๆ แต่วัฏฏะสงสารนั้นยาวนัก สามารถบรรจุและกระจายผลกรรมได้ครบถ้วนทั่วถึงอย่างแน่นอน ยกเว้นผู้ที่แหวกระบบกรรมสู่การบรรลุธรรมได้ ก็พ้นวิบากไปเป็นราย ๆ