แสงธรรมแห่งพระไตรปิฎก

พระพุทธเจ้าโปรดกสิภารทวาชภราหมณ์ ที่กำลังไถนาอยู่ ว่าดังนี้

ศรัทธาของเราเป็นพืช ความเพียรของเราเป็นฝน ปัญญาของเราเป็นแอกและไถ หิริของเราเป็นงอนไถ  ใจของเราเป็นเชือก สติของเราเป็นผาลและปฏัก เราคุ้มครองกาย คุ้มครองวาจา สำรวมในอาหารในท้อง ย่อมกระทำการถอนหญ้า คือ การกล่าวให้พลาดด้วยสัจจะ ความสงบเสงี่ยมของเราเป็นเครื่องปลดเปลื้องกิเลส      ความเพียรของเรา นำธุระไปเพื่อธุระ นำไปถึงแดนเกษมจากโยคะ ไม่หวนกลับมา ย่อมถึงสถานที่ๆ บุคคลไปแล้วไม่เศร้าโศก การไถนานั้น เราไถแล้วอย่างนี้ การไถนานั้น ย่อมมีผลเป็นอมตะ บุคคลไถนานั่นแล้ว ย่อมพ้นจากทุกข์ทั้งปวง

เมื่อพระพุทธเจ้าแสดงธรรมจบ กสภารทวาชพรามณ์ ถวายข้าวปายาสแด่พระพุทธเจ้า แต่พระพุทธเจ้าทรงให้ทิ้งข้าวปายาสนั้น เพราะไม่ทรงบริโภคอาหารที่ขับกล่อมได้มา

เมื่อกสิภารทวาชพราหมณ์เทข้าวปายาสลงในน้ำ ก็มีเสียงดังแฉ่ๆ เป็นควันกลุ้มโดยรอบ กสิภารทวาชพราหมณ์สลดใจ มีขนชูชัน เข้าไปเฝ้าพระพุทธเจ้าถึงที่ประทับ แล้วประกาศตัวเป็นอุบาสก ผู้ถึงพระรัตนไตรเป็นสรณะตลอดชีวิต และได้บวชในพุทธศาสนา ไม่นานก็บรรลุอรหัตผล