แสงธรรมแห่งพระไตรปิฎก

ต่อมา พระฉัพพัคคีย์นุ่งห่มผ้าไม่เรียบร้อย ไม่สมบูรณ์ด้วยมรรยาทธรรมเนียมบรรพชิต จึงถูกมหานามศากยะกล่าวตำหนิ พระภิกษุฉัพพัคคีย์ผูกใจเจ็บ จึงออกอุบายให้มหานามะศากยะได้รับความอัปยศ ด้วยการขอปัจจัยเภสัชต่อมหานามศากยะ ๑ ทะนาน

มหานามศากยะทรงขอให้พระคุณเจ้าทั้งหลายรอก่อน คนทั้งหลายไม่อยู่ พระคุณเจ้าจักได้รับทันกาล 

พระฉัพพัคคีย์ได้เอ่ยขอเนยใสสามครั้ง มหานามศากยะก็รับสั่งเช่นเดิมสามครั้ง

พระฉัพพัคคีย์แม้จะถูกขอร้องให้คอยก็ไม่ยอม กลับพูดว่า ปวารณาแล้วไม่ให้ 

มหานามศากยะ เพ่งโทษ ติเตียนว่า เหตุใดจึงรอไม่ได้

เมื่อพระผู้ทีพระภาคทรงทราบเรื่อง ทรงทรงติเตียนพระฉัพพัคคีย์ว่า เมื่อมหานามศากยะพูดขอร้องเช่นนั้น เหตุใดจึงคอยไม่ได้ การกระทำนั้น ไม่เป็นไปเพื่อความเลื่อมใสของชุมชนที่ยังไม่เลื่อมใส หรือเพื่อความเลื่อมใสยิ่งของชุมชนที่เลื่อมใสแล้ว จึงทรงบัญญัติสิกขาบทว่า

ภิกษุผู้ไม่อาพาธพึงยินดีปวารณาด้วยปัจจัยเพียงสี่เดือน เว้นไว้แต่ปวารณาอีก เว้นไว้แต่ปวารณาเป็นนิตย์ ถ้ายินดียิ่งกว่านั้น เป็นปาจิตตีย์
 

อ่าน อเจลกวรรค สิกขาบทที่ ๗