แสงธรรมแห่งพระไตรปิฎก

ภิกษุชาวรัฐอาฬวีรูปหนึ่งตัดต้นไม้ เทวดาผู้สิงสถิตอยู่ที่ต้นไม้นั้น ได้ขอร้องไม่ให้ตัดต้นไม้เพราะเป็นที่อยู่ของเทวดา ภิกษุรูปนั้นไม่เชื่อฟังได้ตัดตนไม้ลง และฟันถูกแขนทารกลูกของเทวดานั้น เทวดาคิดจะปลงชีวิตภิกษุรูปนั้นเสีย แต่คิดว่าไม่สมควร จึงนำเรื่องนี้ไปกราบทูลแด่พระผู้มีพระภาค
 
พระผู้มีพระภาคประทานสาธุการว่าดีแล้วที่เทวดาไม่ปลงชีวิตภิกษุรูปเพราะจะพึงได้รับบาปเป็นอันมาก ให้เทวดาไปอยู่ที่ต้นไม้ว่างที่อื่น

ประชาชนพากันเพ่งโทษ ติเตียน โพทนาว่า พระสมณะเชื้อสายพระศากยบุตรตัดต้นไม้เองบ้าง ให้คนอื่นตัดบ้าง ย่อมเบียดเบียนอินทรีย์อย่างหนึ่งซึ่งมีชีวิต
 
พระผู้มีพระภาคทรงติเตียนภิกษุว่า คนทั้งหลายสำคัญในต้นไม้ว่ามีชีวิต การได้ตัดต้นไม้เองบ้าง ให้คนอื่นตัดบ้าง ไม่เป็นไปเพื่อความเลื่อมใสของชุมชนที่ยังไม่เลื่อมใส หรือเพื่อความเลื่อมใสยิ่งของชุมชนที่เลื่อมใสแล้ว
 
พระผู้มีพระภาคจึงทรงบัญญัติสิกขาบทว่า ภิกษุใดพรากภูตคามเป็นปาจิตตีย์


อ่าน ภูตคามวรรค สิกขาบทที่ ๑