เวลาเราเคยเสพสภาวะที่ลึก ๆ นั้นแหละ ตรงนั้นมันสุข เวลาเรานั่ง เราก็มุ่งที่จะไปตรงนั้น  เราก็จะไม่อยากทำขั้นตอนอื่น ๆ ถ้าเราชำนาญแล้วก็ทำได้เลย หากยังไม่ได้ ก็ทำไปตาม process เรื่อย ๆ stability มันจะดี มีความเสถียรนาน และขั้นตอนทุกครั้งไม่จำเป็นต้องเริ่ม ณ ตำแหน่งเดียวกัน ตอนเราทำรอบแรกก็อาจจะเริ่มจากตั้งแต่เดินจงกรมแรง ๆ ไป พอเริ่มรอบสองรู้สึกเดินจงกรมแรง ๆ มันไม่ใช่ละ ต้องเดินจงกรมนิ่ม ๆ พอรอบสามเดินจงกรมนุ่ม ๆ ก็ไม่ใช่ละ มันต้องเหลือแต่มุทรา รอบสี่มุทราก็ยังหยาบไปเหลือแต่ลมหายใจ พอหลาย ๆ รอบเข้าบางทีก็พรึ่บเข้าไปเลย นั่นคือความชำนาญทางจิต
           
ดังนั้น ถ้าจะใช้ประโยชน์ไม่ใช่แค่เข้าถึง แต่เข้าถึงแล้วทำอย่างไรจึงจะทรงอยู่ได้นาน เพียงพอที่จะ transform ไปเป็นปัญญา ไปเป็นวิมุตติ ดังนั้น ต้องกำหนดความต่อเนื่องของสภาวะด้วยนะ