ควรทำตอนอารมณ์ปกติในสมาธิ ไม่ใช่ในขณะโกรธ เพราะตอนเกิดขึ้นนี่มันเหมือนน้ำบ่า บางทีมันกั้นทำนบไม่ทัน มันจัดการไม่ไหว ทำตอนอารมณ์ปกติจะมีกำลังพอที่จะจัดการได้ เมื่อจัดการได้ สิ่งนั้นก็ไม่ต้องเกิด
           
แล้วถ้ามันไม่เกิดอยู่ จะเห็นได้อย่างไร เห็นได้ในความทรงจำนั่นเอง ลองนึกถึงเรื่องที่เราเคยโกรธมาก ๆ ดู เห็นไหม เห็นแล้วก็วิปัสสนาโทษแห่งความโกรธ ผลเสียหายที่ต่อเนื่องจากความโกรธทั้งต่อตนเอง ผู้อื่น การงาน การเงิน แล้วจะเอาอีกไหม ไม่เอาอีกก็ปล่อยวางความโกรธ ปลูกเมตตาเข้าไปแทนที่
           
แต่ถ้ารอให้โกรธค่อยวิปัสสนา ตอนนั้นมันไม่วิปัสสนาละความโกรธหรอก มันจะวิปัสสนาหาเหตุผลว่าควรโกรธจริง ๆ นะ มันแย่มาก เลยจัดการความโกรธไม่ได้ จะไปจัดการคนที่ทำให้โกรธแทน
           
ดังนั้น ยิ่งจิตเป็นสุขด้วยสติสมาธิดีเท่าใด ก็มีกำลังจัดการได้มากเท่านั้น โดยไม่ต้องรอให้โกรธอีก โกรธเก่าก็เยอะแล้ว หยิบมาวิปัสสนาล้างเลย