วิปัสสนานำหน้าแต่ไม่ใช่อย่างเดียว อย่างที่ยกตัวอย่างให้ดูเรื่องพระพาหิยะท่านบรรลุด้วยวิปัสสนา แต่การที่ท่านเดินมาเจ็ดวันเจ็ดคืนเพื่อมาพบพระพุทธเจ้า ศรัทธาก็เต็ม วิริยะก็เต็ม สติก็เต็ม สมาธิก็เยอะ เต็มหรือเปล่าไม่รู้ แต่เยอะแน่นอน อดนอนเจ็ดวันเจ็ดคืนได้แสดงว่าสมาธิเยอะ พระพุทธเจ้าจึงทรงเติมปัญญานิดเดียว เติมปัญญานิดเดียวนี่แหละ บรรลุอรหันต์เลย เรียกว่าแบบ สุกขวิปัสสโก คือแบบไปเลย ไม่ต้องระลึกชาติ ไม่ต้องรู้กลไกกรรมก่อน ปล่อยวางการยึดถือสมมติได้ ไม่ถือโดยพยัญชนะ(ถ้อยคำ) และอนุพยัญชนะ(ความหมาย) ได้ ก็บรรลุเลย แต่ไม่ได้หมายความว่าวิปัสสนาอย่างเดียว นั่งพิจารณาธรรมไปมาอย่างเดียวแล้วจะบรรลุได้ มันไม่ได้ มันต้องมีอินทรีย์ครบถึงจะบรรลุได้

แต่ถ้าพวก เตวิชโช จะฝึกจิต ให้เป็นสมาธิ แล้วระลึกชาติได้ รู้ยถากรรมของสัตว์ สัตว์ตายแล้วไปเกิดที่ไหนด้วยกรรมอะไร แล้วจึงยอมดับอาสวะ บรรลุธรรม เรียกเตวิชโช ผู้ได้วิชชาสาม

พวก ฉฬภิญโญ นี่นอกจากจะรู้อย่างนั้นแล้ว ยังชอบพลัง เอาพลังธรรมชาติมาเสริมตัวเอง เอาพลังตัวเองไปแปรรูปธรรมชาติ ทำน้ำให้เป็นดิน เดินบนน้ำ ทำอากาศให้เป็นดิน เดินบนอากาศ เหาะเหินไปในอากาศ หรือเนรมิตกายทิพย์ไปโน่นไปนี่ รู้วาระจิตผู้อื่น มีหูทิพย์ ตาทิพย์ แล้ววิปัสสนาความเป็นจริงทั้งปวง แค่นั้นเอง แล้วจึงดับอาสวะ บรรลุธรรม นี่คือพวกฉฬภิญโญ คือมีความซุกซนทางจิตใจมากกว่า ใช้เวลาปฏิบัติเยอะกว่า แต่ก็ช่วยเหลือคนได้เยอะ

ส่วน ปฏิสัมภิทัปปัตโต เป็นพวกขอรู้แจ้งทุกอย่าง ถ้าไม่รู้แจ้งทุกอย่างยังไม่ยอมหลุดพ้น ขอให้แจ่มแจ้ง

ทั้งหมดนั้นเป็นอัธยาศัยครับ

อย่างไรก็ได้ เอาให้บรรลุก็แล้วกัน ไปปฏิบัติในธรรมชาติโน่น เอาให้ได้อะไรสักอย่างนะ จะได้ไม่เสียชาติเกิด