ถ้าความสุขเป็นสิ่งไม่ดี หมอและพยาบาลทั้งโลกต้องตกงาน เพราะทำหน้าที่รักษาสุขภาพประชาชน ถ้าความสุขไม่ดีจะรักษาสุขภาพกันทำไม ใครที่คิดว่าความสุขไม่ดี เวลาเจ็บป่วยก็ไม่ควรรักษา

แล้วในการปฏิบัติธรรมล่ะ

พระพุทธเจ้าตรัสว่า "บุญเป็นชื่อของความสุข" (ปุญญวิปากสูตร ๒๓/๕๙/๗๕)

เวลารับศีล พระก็บอกว่า "สีเลนะ สุคติงยันติ" ศีลเป็นที่มาแห่งความสุข

ในสมาธิก็มีสุขเป็นองค์ประกอบหลัก แม้ในนิโรธสมาบัติไม่มีสุขเวทนาแล้ว แต่พระพุทธองค์ก็ทรงบัญญัติว่าเป็นสุขสภาวะ (ปัญจกังคสูตร ๑๘/๔๑๓-๔๒๔/๒๓๘-๒๔๑)

อยู่ในวิเวกก็เป็นสุข พระพุทธองค์จึงบอกว่า "สุขอื่นยิ่งกว่าความสงบไม่มี"

ผลสุดท้ายแห่งการปฏิบัติ "นิพพานัง ปรมัง สุขัง" พระนิพพานเป็นสุขอย่างยิ่ง สุขนี้เป็นสุขสภาวะบริสุทธิ์ ปราศจากการปรุงแต่ง จึงไม่ใช่สุขเวทนา

จะเอาไหม ถ้าเอา ก็สลัดทุกขเวทนาและเหตุแห่งทุกข์ทิ้งเสีย มันไร้สาระเกินไป และปล่อยวางสุขเวทนาเสีย มันเล็กน้อยเกินไป และปล่อยวางอทุกขมสุขเวทนาเสีย มันยังหยาบอยู่

การปฏิบัติธรรมนี่แหละคือการรักษาความสุขมหภาคแห่งวิวัฒนาการ เมื่อสุขบริสุทธิ์จึงนิรันดร