กราบเท้าท่านอาจารย์ ขอความเมตตาท่านอาจารย์ช่วยชี้แนะการปฏิบัติด้วยครับ

ช่วงที่ผ่านมา ในระหว่างวัน ฝึกพรากจิตจากสังขารเมื่อมีสติระลึกได้ โดยพรากจากวจีสังขารก่อน แล้วมาพรากจากจิตตสังขาร ก็จะเข้าไปสู่ความว่างได้พอสมควร ค้นพบว่าบางครั้งพรากจิตจากวจีสังขาร วจีสังขารอาจไม่สงบ จะสงบเมื่อมาพรากจิตจากจิตตสังขาร จึงสงบระงับสนิทกว่า

ตอนปฏิบัติในรูปแบบ ก็จะเข้าสมาธิด้วยการพรากจิตจากสังขารเช่นเดียวกัน (บวกกับเทคนิคอื่น ๆ ตามสภาวะครับ) เมื่อพรากจิตจากสังขาร ก็จะเข้าสู่ความสงบว่างในระดับความประณีตต่าง ๆ กันตามสภาวะในแต่ละวัน มีอยู่คืนหนึ่ง เมื่อเข้าสู่ความสงบแล้ว น้อมอนัตตากำหนดเข้าไปในจุดที่ละเอียดประณีตยิ่งขึ้น ก็เจอสภาวะว่างประณีตกว่าเดิม แต่เป็นดวงกลมมีขอบเขตชัดเจน คืนต่อมาปฏิบัติแบบเดิมเจอกับสภาวะที่ว่างเวิ้งว้างแต่มีความสุขเบิกบาน จิตยิ้ม เป็นสภาวะที่ไม่เคยเจอมาก่อนเลยครับ แต่คืนต่อ ๆ มา พยายามเข้าสู่จุดเดิมนี้อีก แต่เข้าไม่ได้แล้วครับ

กราบขอคำแนะนำจากท่านอาจารย์ว่า สภาวะว่างเวิ้งว้างที่มีความสุขจิตยิ้มนี้เป็นอะไรครับ หากเป็นสภาวะที่ดี ควรจะปฏิบัติอย่างไรให้เข้าถึงอีกได้ครับ กราบ