กราบท่านอาจารย์ครับ ผมเข้าใจ ไม่มีคำถามแล้วครับ เมื่อจิตมีปัญญา ใฝ่นิโรธ มีกำลัง และเป็นกลางพอ จะเห็นตัวจิตเป็นเหตุแห่งขันธ์กำเริบทั้งปวง

ใจรู้สึกเบื่อ ไม่สบาย กับสิ่งที่จิตก่อยื่นให้ จึงไม่สนใจจิต วางจิต เหลือทางเลือกเดียวสุดท้าย คือความว่างที่สงบหมดจดกว่า เมื่อใฝ่ความว่าง แม้มีเพ่งละเอียดแฝงอยู่ แต่เมื่ออยู่ไป ความเพ่งก็หมดไป เพราะปัญญาแจ่มแจ้งกับจิตที่ก่อทุกข์จากเจตสิก จึงเลือกอยู่กับความว่าง และยิ่งหมดจดขึ้นเนือง ๆ เป็นที่สุดของพุทธะ

(ท่านอาจารย์กรุณาสอนผม เริ่ม ก.พ. 2555 - พ.ค. 2564 กราบขอบพระคุณมากครับ)