จะเข้าความว่างเสถียรที่เป็นสมาบัติ ต้องใช้สติบริสุทธิ์ทะลุกาย ทะลุใจ และพลังทั้งปวงแม้ประณีตที่สุด

ในความว่างแท้ที่เสถียรนั้น ไม่มีโลภ ความอยากได้รับการยอมรับ โกรธ หวั่นไหว หรือหลงใหลภายนอก ทุกข์ก็ไม่ปรากฏ มีแต่สุขสภาวะ อนิจจังก็บางจนสังเกตได้ยาก เหลือกิเลสตัวเดียวที่นอนเนื่องอยู่ คือ ความเพลิดเพลินในความว่าง จนเข้าใจว่าว่างนี้ดีที่สุด 

พระพุทธองค์จึงทรงสอนว่า เมื่อว่างเสถียรแล้ว ให้พิจารณาว่า แม้ว่างนี้ก็ไม่เป็นตน เป็นอนัตตา ไม่ควรยึดถือ แล้วน้อมสติบริสุทธิ์สู่อมตธาตุ เมื่อถึง ก็จะพบพระนิพพาน

มีสมาบัติว่างเดียวที่วิปัสสนาไม่ได้ คือ เนวสัญญานาสัญญายตนะ แต่ใช้วิธีสลัดคืน สลัดออกได้

ส่วนนิโรธสมาบัติเป็นภาวะดับสัญญา เวทนา เพื่อวิสังขารสมบูรณ์ พระอริยะชั้นสูงใช้พักบริบูรณ์กัน ก็ไม่ต้องทำอะไร ทรงอยู่ตามอธิษฐานสุดท้ายก่อนนิโรธ