การรักษาศีลให้บริสุทธิ์ จนมีอานุภาพแห่งปาริสุทธิศีล สามารถทำได้เมื่อปฏิบัติครบสี่ขั้นตอน คือ

ขั้นตอนที่ ๑

รู้ชัดและยอมรับในศีลสากล คือ ๑) ไม่ฆ่า ๒) ไม่ลัก ไม่ฉกฉ้อ ไม่คอรัปชั่น ๓) ไม่ประพฤติผิดในกาม ๔) ไม่โกหก ๕) ไม่ส่อเสียดให้คนเกลียดกัน ๖) ไม่เพ้อเจ้อ ๗) ไม่หยาบคาย ๘) ไม่ละโมบในสิทธิของคนอื่น ๙) ไม่ผูกโกรธ ๑๐) ไม่เห็นผิดจากสัจธรรม

ศีลหรือเกณฑ์ความดีที่แต่ละคน แต่ละองค์กร แต่ละสังคมบัญญัติขึ้นมา หากขัดแย้งกับศีลสากลนี้ ไม่ใช่ความดีจริง

ขั้นตอนที่ ๒

กำหนดวินัยในการคิด วินัยในการพูด วินัยในการกระทำ วินัยในการทำงาน วินัยในความสัมพันธ์ วินัยในการบริโภคให้ถูกต้องตามศีลสากลโดยไม่ผิดพลาด  

ในขั้นนี้แหละที่ต้องฝึกฝนควบคุม และปรับแก้พฤติกรรมครั้งแล้วครั้งเล่า เมื่อทำได้ ก็เป็นมนุษย์ที่ดี มีความเชื่อถือได้

ขั้นตอนที่ ๓

ปฏิบัติให้ถึงใจ จนเกิดหิริ (ความละอายต่อความชั่ว) และโอตัปปะ (ความเกรงกลัวต่อบาป) 

เมื่อปฏิบัติถึงขั้นนี้ ก็เป็นเทวดาที่ดี เริ่มมีศีลานุภาพในจิต ควรค่าแก่การเคารพ

ขั้นตอนที่ ๔

ดับกิเลสที่เป็นเหตุผิดศีล วินัยขาด หิริโอตัปปะพัง กิเลสเหล่านั้น ได้แก่ โลภะ ราคะ บ้าความคิด (ทิฏฐิ) สำคัญตน โกรธ อิจฉา แข่งดี โมหะ หลงใหล หลงผิด ฟุ้งซ่าน อวิชชา (ไม่รู้จริง ไม่รู้แจ้ง)

เมื่อดับกิเลสเหตุแห่งการผิดศีลได้เด็ดขาดสูญ ศีลก็บริสุทธิ์ ไม่สามารถผิดศีลได้อีก แม้ใครจะจ้างกี่แสนล้าน หรือบังคับด้วยชีวิตให้ผิดศีล ก็ไม่สามารถผิดได้ เพราะแม้ความคิดก็ไม่สามารถคิดได้ ยินดีตายดีกว่าผิดศีล 

เมื่อปฏิบัติได้อย่างนี้ก็เข้าอริยภูมิ ปาริสุทธิศีลจะรักษา เป็นจิตบริสุทธิ์หลุดพ้นทุกข์โดยลำดับ ควรค่าแก่การบูชา