กราบเรียนท่านอาจารย์ครับ ภายหลังที่ผมได้เข้าคลาสที่ท่านอาจารย์สอนในวันนี้ ผมได้เรียนรู้สรุปข้อหนึ่งครับ ว่าท่านอาจารย์ให้ตัดตัวปรุงแต่งกับขันธ์ต่าง ๆ ออกครับ และผมก็ได้พบประสบการณ์นี้ต่อภายหลัง class ครับ

สังขารนานาสภาพ (ต่อ)
ผมได้ค้นพบว่า ประสบการณ์นั้นเกิดจากการประกอบกันของสองอย่าง หนึ่งคือปัญญาแท้ตามธรรมชาติ สองคือสังขาร

สิ่งสำคัญโดยทั่วไปจะเปลี่ยนแปลงแล้วแต่ปัจจัยอื่น ๆ ผสมปนกันจนคนปกติแยกไม่ออก แล้วยังไปเผลอยึดสมมุติ (สังขาร) ราวกับของจริง

ดังนี้แล้ว จึงนำไปสู่การปฏิบัติว่าเมื่อไหร่ก็ตามที่เราต้องการจะพัฒนาขึ้น เราก็ควรที่จะกล้าทิ้งของเดิมเสียให้หมดก่อน เพื่อที่จะมีช่องว่างไว้เปิดรับสิ่งใหม่พิจารณาใหม่ทั้งหมด ตัวนี้แหละเมื่อก้าวไปอีกขั้นได้สำเร็จ มองกลับมา คือการที่เราจะไปลบสังขารตัวเดิมทิ้งถ้ามันไม่ใช่สัจธรรม (ลบสมุทัยไปด้วย) แต่สิ่งนี้ช่างแตกต่างกับพระอริยเจ้า ผู้ซึ่งไปถึงจุดหมายปลายทางแล้วมองย้อนกลับมา จะสามารถบอกได้ในทางตรงที่ท่านเคยไปว่า ประสบการณ์อะไรควรจะเก็บไว้ (ปัญญาตามสัจธรรม) และอะไรควรจะทิ้งให้หมด (สังขารปรุงแต่ง)

แตกต่างกันอย่างนี้กับคนธรรมดาที่ขยัน จะหลงยึดสังขาร เราจะเห็นได้ว่าคนที่คิดนึกปรุงแต่งแล้วแตกระแหงความคิดออกไปเรื่อย จะมีประสบการณ์มากมายที่เหมือนกับอยู่ในเขาวงกตที่หาทางสว่างออกไม่ได้ ยิ่งขยัน เค้าก็ยังคงวุ่นวายกับสิ่งต่าง ๆ มากขึ้นเรื่อย ๆ

กราบเรียนถามท่านอาจารย์ว่าเราจะเข้าใจถูกต้องไหมครับ