คนที่ยกขึ้นได้สูงมาก 

ได้แก่ คนที่มุ่งความบริสุทธิ์จริง พยายามทำทุกอย่างอย่างหมดจด คนเช่นนี้ยกได้ง่าย เร็ว และสูง

คนที่ยกขึ้นได้นิดหน่อย   

คือ คนใฝ่ดี แต่ยังติดหล่มความเคยชินเดิม ไม่กล้าเปลี่ยนตัวเองฉับพลัน เช่น หล่มความคิดเดิม ๆ หล่มความเชื่อเดิม ๆ หล่มวิธีพูดแบบเดิม ๆ หล่มการกระทำเดิม ๆ หล่มความสัมพันธ์แบบเดิม ๆ หล่มสไตล์การทำงานเดิม ๆ หล่มวิถีชีวิตเดิม ๆ หล่มการปฏิบัติจิตเดิม ๆ หล่มความรู้สึกเดิม ๆ เป็นต้น

พวกนี้จะพยายามตะกายขึ้นมาจากหล่มความเคยชินได้ทีละเล็กทีละน้อย แม้จะค่อย ๆ ขึ้น ก็ดีกว่าไม่ขยับขึ้นเลย

คนที่ยกไม่ขึ้น  

มีอยู่ 3 จำพวก

1. คนที่สาละวนกับการปั้นอัตตา ให้เป็นผู้วิเศษ หรือให้เป็นเศษคน ให้เป็นคนเก่งที่สุด หรือสุดกิ๊กก๊อก ให้โด่งดังที่สุด หรือรังเกียจสังคมสุด ๆ ให้ตนสำคัญที่สุด หรือไร้ความสำคัญใด ๆ หลงผิดว่าฉันรู้เรื่องดีที่สุด หรือฉันไม่รู้เรื่องใด ๆ เลย

อัตตาเหล่านี้เป็นการทำงานของโมหะรวมพลังกับโลภะ หรือโมหะรวมพลังกับโทสะ และโมหะล้วน

2. คนที่เป็นมหาโจรไม่ยอมหยุด คือ พวกที่อวดอุตริมนุสธรรม ล่าบริวาร ใช้ธรรมปัญญาของผู้อื่นโดยไม่อ้างอิง เอาของส่วนรวมให้บุคคลด้วยพิศวาส   

3. คนที่มีอนันตริยกรรม คือ พวกที่ฆ่าพ่อ ฆ่าแม่ ฆ่าพระอรหันต์ ทำพระพุทธเจ้าให้บาดเจ็บ ทำหมู่คณะให้แตกแยก  

สามพวกนี้ต้องลงอบายก่อน พวกนี้แม้จะยังยกไม่ขึ้น แต่พอสงเคราะห์ได้ด้วยการให้ทำความดีใหญ่ ๆ เพื่อปลูกฝังจิตดี สร้างกรรมดี ไว้รองรับการพ้นโทษสู่ชีวิตใหม่ที่ดีกว่าเดิม

ที่ว่ายก นี่ใครเป็นคนยก 

คนยกคือ พระพุทธเจ้า พระอรหันต์ ครูบาอาจารย์ที่ดูแลเราอยู่ พ่อแม่ที่ภูมิสูงกว่าเรา เทพพรหมอารักขา และกัลยาณมิตร

ยกด้วยอะไร

เครื่องมือในการยกคือ สัจธรรม คุณธรรม วิราคธรรม และบริสุทธิธรรม

ยกไปไหนกัน

ยกไปสู่ที่สุดวิวัฒนาการคือ ความบริสุทธิ์สัมบูรณ์ ความอมตะแน่นอน