อันนี้ดี เพราะว่าคนทั่วไปความคิดกับความรู้สึกมักจะพันกันอยู่

จริง ๆ แล้ว พอเรานั่งสมาธิไปลึก เราจะพบว่า มันเหลือแต่ความรู้สึก ความคิดไม่มี พอลึกเข้าไปอีกจนสุด เหลือแต่รู้ รู้สึกก็ไม่มี

แล้วพอเราออกจากสมาธิลึกใหม่ ๆ พอเราคิดอะไรมันก็มีแต่ความคิด มันไม่มีความรู้สึก แต่ในขณะที่เรายังไม่ได้สมาธิดี ความคิดกับความรู้สึกมันจะพันกันไป คิดอะไรก็รู้สึกอย่างนั้น รู้สึกอะไรก็คิดอย่างนั้น 

ทำอย่างไรจึงจะแยกกันได้ ทำได้โดยหารู้ล้วน ๆ ให้เจอ รู้ล้วน ๆ นี่แหละจะแยกออกทั้งจากความคิด ทั้งจากความรู้สึก รู้เฉย ๆ รู้ล้วน ๆ ไม่ใช่รู้สึก ไม่ใช่รู้คิด เป็นจิต รู้ รู้ล้วน ๆ เหมือนที่พระพุทธเจ้าบอกพระพาหิยะว่า “เมื่อเธอเห็นก็สักแต่ว่าได้เห็น ได้ยินก็สักแต่ว่าได้ยิน” เพราะฉะนั้นสิ่งที่เหลืออยู่คือรู้ล้วน ๆ ไม่รู้สึก ไม่คิด พอรู้ล้วน ๆ จะลึกและประณีตกว่ารู้สึกและรู้คิด 

ถ้าจะให้บริสุทธิ์ต้องเอารู้ล้วน ๆ ไปปล่อยวางสิ่งที่เกาะเกี่ยวเข้าปนเปื้อนกับรู้นั้น จนกระทั่งรู้บริสุทธิ์ พอรู้บริสุทธิ์มันจะสว่างด้วย เมื่อสว่างมันก็จะเห็น เห็นความเป็นจริงทุกมิติของสถานที่ กาลเวลา และสัจธรรม มันจะรู้อย่างเดียว ถ้าทำได้ด้วยวิธีการนี้จะดีที่สุด 

ถ้าทำไม่ได้ เวลาที่คิดให้คิดด้วยจิตใจที่เป็นกลาง ความรู้สึกจะน้อยลง ถ้าเราคิดเรื่องถูกเรื่องผิด เรื่องดีเรื่องชั่ว ใจมักจะไม่เป็นกลาง ความรู้สึกจะเข้ามาประกอบ แต่ถ้ารู้สึกอย่างเดียว โดยไม่คิด ก็ได้เหมือนกัน เหมือนที่ศิลปินบางสายชอบทำกัน คือ Just feel it รู้สึกอย่างเดียว สัมผัสถึงความรู้สึก ไม่ต้องคิด ไม่ต้องวิเคราะห์ รับรู้ความรู้สึกไปเรื่อย ๆ ความรู้สึกก็จะสุดโต่งขึ้น เรื่องของศาสนาที่มีศรัทธาเป็นหลักนั้นจะ base on ความรู้สึกมากกว่าความคิด เพราะถ้าคิดแล้ว สิ่งที่ศรัทธาหลายเรื่องจะไม่เข้าอยู่ในระบบความคิดเชิงเหตุผล แต่เขาศรัทธากัน เขาเชื่อกัน เพราะมัน base on ความรู้สึก ศาสนาระดับญาณ อย่างเช่นพระพุทธศาสนาจะไม่ได้ base on ความรู้สึก แต่ base on รู้แท้ ๆ คือญาณทัสสนะ คือ ปัญญาญาณ

จำไว้ว่า ปัญญาแท้ และ ฤทธิ์จริงจะเกิดขึ้นเมื่อไม่มีความคิดพล่านและความรู้สึกแล้วเท่านั้น

ไปหารู้ให้เจอ อย่ามัวปรุงคิดพล่านมันฟุ้งซ่าน

อย่ามัวแต่งความรู้สึกมันประสาท 

รู้บริสุทธิ์จึงสงบและเป็นสุข

รู้สว่างจึงเห็นแจ่มแจ้ง