กรุณากับตัณหามักจะซ้อนกันอยู่เนือง ๆ เพราะความอยาก (ตัณหา) ให้เขาดีขึ้น จึงพยายามสงเคราะห์ (กรุณา)

เมื่อดับตัณหาหมดอยากแล้ว พระพุทธเจ้าจึงใฝ่พระทัยที่จะไม่สอน จนพรหมมาอาราธนา จึงพิจารณาความเป็นไปได้ เห็นว่าเป็นไปได้สำหรับคนมีกิเลสน้อยที่ศรัทธา จึงรับคำอาราธนา และประกาศว่า ใครปรารถนาจะฟังสัทธรรม จงปล่อยศรัทธามาเถิด

ดังนั้น ปัจจัยแห่งความสำคัญ คือ

1.  มีผู้อาราธนา

2.  สอนเฉพาะผู้มีกิเลสน้อย

3.  สอนเฉพาะผู้มีศรัทธา

4.  สอนเฉพาะผู้ถึงเวลาอันควร

เมื่อกรุณาโดยไม่อยาก จึงเห็นความพอเหมาะพอดีโดยสภาวะหลากหลาย ว่าควรสงเคราะห์หรือไม่ แค่ไหน ต่อใคร เมื่อไร รูปแบบใด เพื่อผลอันใด

ไม่ควร ก็สงบต่อ

ควร ก็กอปรกิจพอเหมาะพอดี