เลิกอยากให้คนอื่นเข้าใจเรา นั่นเป็นอวิชชา+ตัณหา แต่งตัวตน จะผิดหวังตลอดกาล

จำไว้ว่า 

1. นอกจากพระพุทธเจ้าผู้ทรงสัพพัญญูรู้ทุกสิ่งแล้ว ไม่มีใครในจักรวาลสามารถเข้าใจเราได้หมดหรือตรงจริงหมด เพราะทุกคนจะมองเราผ่าน frame of value ของเขาซึ่งแต่ละคนไม่เหมือนกันเลย แม้พ่อแม่พี่น้อง สามีภรรยา ลูกหลาน เพื่อนพ้อง แม้เราเองก็ไม่สามารถเข้าใจใครได้หมด หรือตรงจริงหมด 

2. คนที่สามารถเข้าใจเราได้มากที่สุด ตรงจริงที่สุด คือตัวเราเอง ดังนั้นเข้าใจตัวเองให้ทะลุปรุโปร่ง ถ้าเราเข้าใจตัวเองจริง ความเข้าใจของคนอื่นจะไม่มีความสำคัญใดสำหรับเราเลย

3. การแสวงหาความเข้าใจจากคนอื่น ทำให้จิตอ่อนแอ แสวงหาพลังจากคนอื่น แม้ได้มาบ้างก็ทำให้จิตพึ่งพิง ไร้อิสระ ไร้ความเป็นใหญ่ในจิตเอง ดังนั้นดับความอยากให้คนอื่นเข้าใจเสีย เพราะเป็นจิตปรุงแต่งไหลไป (ตัณหา) และโง่ปรารถนาในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ (อวิชชา)

4. หากจิตดวงใดไม่รักดี ตกจากใจ เพราะคนอื่นไม่เข้าใจเราอย่างที่เราคิดว่าเขาควรจะเข้าใจ ก็จงทิ้งจิตไม่รักดีนั้นไปเลย อย่าไปเก็บมา จิตใหม่เกิดได้ตลอดเวลา ทำจิตใหม่ให้อิสระ จึงจะเป็นอิสโร ผู้หลุดพ้นได้

5. ทำตนให้เป็นอย่างที่ควรเป็น แล้วปล่อยให้คนอื่นเข้าใจเราบ้าง ไม่เข้าใจบ้าง เข้าใจถูกบ้าง เข้าใจผิดบ้าง นั่นเป็นธรรมชาติที่ต้องเป็นไปตลอดกาล ไม่เว้นแม้พระอรหันต์ก็ต้องเดินผ่านธรรมชาตินี้ไปเช่นกัน

6. แทนที่จะแสวงหาความเข้าใจจากคนอื่น (ผู้ขอ) จงตั้งจิตเป็นผู้พยายามเข้าใจผู้อื่น (ผู้ให้ความเข้าใจ) จิตจะกลับทิศทันที จาก down เป็น uplift เลย สติปัญญาจะใหญ่ขึ้น ความสัมพันธ์ดีขึ้น ที่สำคัญ จิตใจจะ firm และมีกำลังมากอย่างยิ่ง

7. ปัญญา ฤทธิ์ และวิมุตติ จะบังเกิดบริบูรณ์ในอุเบกขาจิต จิตอุเบกขาย่อมไม่มีความอยาก หรือความไม่อยากใด ๆ จิตนิ่ง ไม่ปรุง ไม่แต่ง ไม่คิด ไม่ทุกข์ ไม่สุข นั่นคือประตูแห่งการบรรลุธรรมสู่ความอมตะ

ลองปฏิบัติดูนะ