ผู้เป็นพหูสูต คือผู้ที่
๑. ทรงธรรมที่ได้ฟังแล้ว สั่งสมธรรมที่ได้ฟังแล้ว
๒. ทรงจำไว้ได้
๓. สั่งสมด้วยวาจา (คล่องปาก)
๕. ตามเพ่งด้วยใจ (ขึ้นใจ)
๕. แทงตลอดด้วยดี ด้วยความเห็น (แทงตลอด)
ธรรมเหล่าใดงามในเบื้องต้น งามในท่ามกลาง งามในที่สุด
ประกาศพรหมจรรย์พร้อมทั้งอรรถ พร้อมทั้งพยัญชนะ บริสุทธิ์ บริบูรณ์สิ้นเชิง
อ้างอิง
(๑) เสขปฏิปทาสูตร พระไตรปิฎกฉบับหลวง เล่มที่ ๑๓ ข้อที่ ๓๑ หน้า ๒๕
(๑) สีลสูตร พระไตรปิฎกฉบับหลวง เล่มที่ ๒๒ ข้อที่ ๘๗ หน้า ๙๙