แสงธรรมแห่งพระไตรปิฎก

พระผู้มีพระภาคตรัสว่า บุคคล ๔ จำพวก มีปรากฏในโลกนี้ ได้แก่

บุคคลผู้มีปรกติได้ความสงบใจในภายใน แต่ไม่ได้อธิปัญญาและความเห็นแจ้งในธรรม จำพวก ๑

บุคคลเหล่านี้พึงตั้งอยู่ในความสงบใจในภายใน แล้วกระทำความเพียรในอธิปัญญาและความเห็นแจ้งในธรรม เขาย่อมเป็นผู้มีปรกติได้ความสงบใจในภายใน  ทั้งได้อธิปัญญาและความเห็นแจ้งในธรรม ในสมัยต่อมา

บุคคลผู้มีปรกติได้อธิปัญญาและความเห็นแจ้งในธรรม แต่ไม่ได้ความสงบใจในภายใน จำพวก ๑

บุคคลเล่านี้พึงตั้งอยู่ในอธิปัญญาและความเห็นแจ้งในธรรม แล้วกระทำความเพียรในความสงบแห่งใจในภายใน เขาย่อมเป็นผู้มีปรกติได้อธิปัญญาและความเห็นแจ้งในธรรม ทั้งได้ความสงบใจในภายใน ในสมัยต่อมา

บุคคลผู้ไม่มีปรกติได้ความสงบใจในภายใน ทั้งไม่ได้อธิปัญญาและความเห็นแจ้งในธรรม จำพวก ๑

บุคคลเหล่านี้พึงกระทำฉันทะ ความพยายาม ความอุตสาหะ ความขะมักเขม้น ความไม่ย่อท้อ สติและสัมปชัญญะให้มีประมาณยิ่ง เพื่อได้กุศลธรรมเหล่านั้น ดังบุคคลมีผ้านุ่งห่มถูกไฟไหม้หรือมีศรีษะถูกไฟไหม้ พึงกระทำฉันทะ ความพยายาม ความอุตสาหะ ความขะมักเขม้น ความไม่ย่อท้อ สติและสัมปชัญญะ ให้มีประมาณยิ่งเพื่อดับไฟที่ผ้าหรือที่ศีรษะ 

เขาย่อมเป็นผู้มีปรกติได้ความสงบใจในภายใน ทั้งได้อธิปัญญาและความเห็นแจ้งในธรรม ในสมัยต่อมา

บุคคลผู้มีปรกติได้ความสงบใจในภายใน ทั้งได้อธิปัญญาและความเห็นแจ้งในธรรม จำพวก ๑

บุคคลเหล่านี้พึงตั้งอยู่ในกุศลธรรมเหล่านั้น แล้วกระทำความเพียรให้ยิ่ง เพื่อความสิ้นไปแห่งอาสวะทั้หลาย

อ่าน สมาธิสูตรที่ ๒