แสงธรรมแห่งพระไตรปิฎก

สัตว์ทั้งหลายผู้เกิดแล้วย่อมมีภัย เพราะจะต้องตายเป็นธรรมดา แม้อยู่ได้ถึงชราก็ต้องตาย ต้องไปปรโลกเพียงผู้เดียวเท่านั้น ไม่มีใครสามารถช่วยเหลือได้

นักปราชญ์เมื่อทราบชัดในธรรมดาของความแก่และความตายแล้ว ย่อมไม่เศร้าโศกคร่ำครวญ เพราะไม่ทำให้เกิดประโยชน์ หากจะยิ่งทำให้เกิดทุกข์แก่ผู้นั้น

บุคคลผู้ฟังพระธรรมเทศนาของพระอรหันต์แล้ว เมื่อเห็นว่าบุคคลตายไป กำหนดรู้ว่าบุคคลผู้ตายไปแล้วไม่สามารถกลับคืนได้อีก ควรกำจัดความเศร้าโศกที่เกิดขึ้นเสีย

บุคคลผู้แสวงหาความสุขเพื่อตน ควรกำจัดความรำพัน ความทะยานอยากและความโทมนัสของตน และถอนกิเลสของตนเสีย เป็นผู้อันตัณหาและทิฐิไม่อาศัยแล้ว ถึงความสงบใจ ไม่มีความเศร้าโศกทั้งหมด
 

อ่าน สัลลสูตร