แสงธรรมแห่งพระไตรปิฎก

สงสารนี้กำหนดที่สุดเบื้องต้นเบื้องปลายไม่ได้ เมื่อเหล่าสัตว์ผู้มีอวิชชาและตัณหา ท่องเที่ยวไปมาอยู่ ที่สุดเบื้องต้นย่อมไม่ปรากฏ

เรื่องที่เคยมีมาแล้วว่า

ภูเขาเวปุลละนี้เคยมีชื่อว่า ปาจีนวังสะ สมัยนั้น มนุษย์มีชื่อว่า ติวรา มีอายุประมาณสี่หมื่นปี มีพระพุทธเจ้าพระนามว่ากกุสันธ มีพระอัครสาวก ชื่อว่าวิธูระ และสัญชีวะ

ภูเขาเวปุลละนี้เคยมีชื่อว่าวงกฏ สมัยนั้น มนุษย์มีชื่อว่า โรหิตัสสะ มีอายุประมาณสามหมื่นปี มีพระพุทธเจ้าพระนามว่าโกนาคมนะ มีพระอัครสาวกชื่อว่าภิยโยส และอุตตระ

ภูเขาเวปุลละนี้เคยมีชื่อว่า สุปัสสะ สมัยนั้น มนุษย์มีชื่อว่าสุปปิยา มีอายุประมาณ สองหมื่นปี มีพระพุทธเจ้าพระนามว่ากัสสปะ มีพระอัครสาวกชื่อว่าติสสะ และภารทวาชะ

พวกเธอจงดูเถิด ชื่อแห่งภูเขานี้อันตรธานไปแล้ว มนุษย์เหล่านั้นกระทำกาละไปแล้ว และพระผู้มีพระภาคพระองค์นั้นก็ปรินิพพานแล้ว

บัดนี้ ภูเขาเวปุลละนี้มีชื่อเวปุลละ มนุษย์มีชื่อว่ามคธ มีอายุเพียงร้อยปี มีพระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นี้ มีอัครสาวกชื่อสารีบุตรและโมคคัลลานะ

และชื่อแห่งภูเขานี้จักอันตรธาน หมู่มนุษย์จักทำกาละ และเราก็จักปรินิพพาน

สังขารทั้งหลายไม่เที่ยงอย่างนี้ ไม่ยั่งยืนอย่างนี้ ไม่น่าชื่นใจอย่างนี้ มีเกิดขึ้นและเสื่อมไปเป็นธรรมดา เกิดขึ้นแล้วย่อมดับไป

ด้วยเหตุเพียงเท่านี้ พอเพื่อจะเบื่อหน่ายในสังขารทั้งปวง พอเพื่อจะคลายกำหนัด พอเพื่อจะหลุดพ้น

ความที่สังขารเหล่านั้นสงบระงับไป เป็นสุข 

อ่าน เวปุลลปัพพตสูตร