แสงธรรมแห่งพระไตรปิฎก

กามโภคีบุคคล ๑๐ จำพวก

๑. แสวงหาโภคทรัพย์โดยไม่ชอบธรรม โดยทารุณ เมื่อหาได้แล้ว ไม่เลี้ยงตนให้เป็นสุข ให้อิ่มหนำ ไม่แจกจ่าย ไม่กระทำบุญ

กามโภคีบุคคลนี้ ควรติเตียนโดย ๓ สถาน คือ

- แสวงหาโภคทรัพย์โดยไม่ชอบธรรม โดยทารุณ
- ไม่เลี้ยงตนให้เป็นสุข ให้อิ่มหนำ
- ไม่แจกจ่าย ไม่กระทำบุญ

๒.  แสวงหาโภคทรัพย์โดยไม่ชอบธรรม โดยทารุณ เมื่อหาได้แล้ว เลี้ยงตนให้เป็นสุข ให้อิ่มหนำ แต่ไม่แจกจ่าย ไม่กระทำบุญ

กามโภคีบุคคลนี้ ควรติเตียนโดย ๒ สถาน คือ

- แสวงหาโภคทรัพย์โดยชอบธรรม โดยไม่ทารุณ
- ไม่แจกจ่าย ไม่กระทำบุญ

ควรสรรเสริญโดย ๑ สถาน คือ

- เลี้ยงตนให้เป็นสุข ให้อิ่มหนำ

๓.  แสวงหาโภคทรัพย์โดยไม่ชอบธรรม โดยทารุณ เมื่อหาได้แล้ว เลี้ยงตนให้เป็นสุข ให้อิ่มหนำ แจกจ่ายกระทำบุญ

กามโภคีบุคคลนี้ ควรติเตียนโดย ๑ สถาน คือ

- แสวงหาโภคทรัพย์โดยไม่ชอบธรรม โดยทารุณ

ควรสรรเสริญโดยสถาน ๒ คือ

- เลี้ยงตนให้เป็นสุข ให้อิ่มหนำ
- แจกจ่าย กระทำบุญ

๔.  แสวงหาโภคทรัพย์โดยชอบธรรมและไม่ชอบธรรม โดยทารุณบ้าง ไม่ทารุณบ้าง เมื่อหาได้แล้ว ไม่เลี้ยงตนให้เป็นสุข ให้อิ่มหนำ แต่ไม่แจกจ่าย ไม่กระทำบุญ

กามโภคีบุคคลนี้ ควรสรรเสริญโดย ๑ สถาน  คือ

- แสวงหาโภคทรัพย์ โดยชอบธรรม โดยไม่ทารุณ

ควรติเตียนโดย ๓ สถาน คือ

- แสวงหาโภคทรัพย์โดยไม่ชอบธรรม โดยทารุณ
- ไม่เลี้ยงตนให้เป็นสุข ให้อิ่มหนำ
- ไม่แจกจ่าย ไม่กระทำบุญ

๕.  แสวงหาโภคทรัพย์โดยชอบธรรมและไม่ชอบธรรม โดยทารุณบ้าง ไม่ทารุณบ้าง เมื่อหาได้แล้ว เลี้ยงตนให้เป็นสุข ให้อิ่มหนำ แต่ไม่แจกจ่าย ไม่กระทำบุญ

กามโภคีบุคคลนี้ ควรสรรเสริญโดย ๑ สถาน  คือ

- แสวงหาโภคทรัพย์ โดยชอบธรรม โดยไม่ทารุณ

ควรติเตียนโดย ๓ สถาน คือ

- แสวงหาโภคทรัพย์โดยไม่ชอบธรรม โดยทารุณ
- ไม่เลี้ยงตนให้เป็นสุข ให้อิ่มหนำ
- ไม่แจกจ่าย ไม่กระทำบุญ

๖.  แสวงหาโภคทรัพย์โดยชอบธรรมและไม่ชอบธรรม โดยทารุณบ้าง ไม่ทารุณบ้าง เมื่อหาได้แล้วเลี้ยงตนให้เป็นสุข ให้อิ่มหนำ แจกจ่ายกระทำบุญ

กามโภคีบุคคลนี้ ควรสรรเสริญโดย ๓ สถาน  คือ

- แสวงหาโภคทรัพย์ โดยชอบธรรม โดยไม่ทารุณ
- เลี้ยงตนให้เป็นสุข ให้อิ่มหนำ
- แจกจ่าย กระทำบุญ

ควรติเตียนโดย ๑ สถาน คือ

- แสวงหาโภคทรัพย์โดยไม่ชอบธรรม โดยทารุณ

๗.  แสวงหาโภคทรัพย์โดยชอบธรรม โดยไม่ทารุณ เมื่อหาได้แล้ว ไม่เลี้ยงตนให้เป็นสุข ให้อิ่มหนำ ไม่แจกจ่าย ไม่กระทำบุญ

กามโภคีบุคคลนี้ควรสรรเสริญโดย ๑ สถาน คือ

- แสวงหาโภคทรัพย์โดยชอบธรรม โดยไม่ทารุณ

ควรติเตียนโดย ๒ สถาน คือ

- ไม่เลี้ยงตนให้เป็นสุข ให้อิ่มหนำ
- ไม่แจกจ่าย ไม่กระทำบุญ

๘.  แสวงหาโภคทรัพย์โดยชอบธรรม โดยไม่ทารุณ เมื่อหาได้แล้ว เลี้ยงตนให้เป็นสุข ให้อิ่มหนำ แต่ไม่แจกจ่าย ไม่กระทำบุญ

กามโภคีบุคคลนี้ควรสรรเสริญโดย ๒ สถาน คือ

- แสวงหาโภคทรัพย์โดยชอบธรรม โดยไม่ทารุณ
- เลี้ยงตนให้เป็นสุข ให้อิ่มหนำ

ควรติเตียนโดย ๑ สถาน คือ

- ไม่แจกจ่าย ไม่กระทำบุญ

๙.  แสวงหาโภคทรัพย์โดยชอบธรรมโดยไม่ทารุณ เมื่อหาได้แล้ว เลี้ยงตนให้เป็นสุข ให้อิ่มหนำ แจกจ่ายกระทำบุญ แต่เป็นผู้กำหนัด หมกมุ่น จดจ่อ ไม่เห็นโทษ ไม่มีปัญญาเป็นเครื่องสลัดออก บริโภคโภคทรัพย์นั้น

กามโภคีบุคคลนี้ควรสรรเสริญโดย ๓ สถาน คือ

- แสวงหาโภคทรัพย์โดยชอบธรรม โดยไม่ทารุณ
- เลี้ยงตนให้เป็นสุขให้อิ่มหนำ
- แจกจ่าย กระทำบุญ

ควรติเตียนโดย ๑ สถาน คือ

- เป็นผู้กำหนัด หมกมุ่น พัวพัน ไม่เห็นโทษ ไม่มีปัญญาเป็นเครื่องสลัดออก บริโภคทรัพย์นั้น

๑๐. แสวงหาโภคทรัพย์โดยชอบธรรม โดยไม่ทารุณ เมื่อหาได้แล้ว ย่อมเลี้ยงตนให้เป็นสุข ให้อิ่มหนำ แจกจ่าย กระทำบุญ และเป็นผู้ไม่กำหนัด ไม่หมกมุ่น เห็นโทษ มีปัญญาเป็นเครื่องสลัดออก บริโภคโภคทรัพย์นั้น

กามโภคีบุคคลนี้ควรสรรเสริญโดย ๔ สถาน คือ

- แสวงหาโภคทรัพย์โดยชอบธรรม โดยไม่ทารุณ
- เลี้ยงตนให้เป็นสุขให้อิ่มหนำ
- แจกจ่าย กระทำบุญ
- เป็นไม่ผู้กำหนัด ไม่หมกมุ่น ไม่พัวพัน เห็นโทษ มีปัญญาเป็นเครื่องสลัดออก บริโภคทรัพย์นั้น

กามโภคีจำพวกสุดท้ายนี้ เป็นผู้เลิศ ประเสริฐ เป็นใหญ่สูงสุด ดีกว่ากามโภคีบุคคล จำพวกอื่น

อ่านพระสูตรเต็ม กามโภคีสูตร